Bruut natuurlijk, die natuur

Ik sta in de keuken, wil gaan koken. ‘Kip kerrie’ staat er op het pakje: zelf kip en kerrie toevoegen. Ineens een enorm gekwetter van vogels. Een jonge merel, waarvan er zo veel in mijn tuin zitten en die normaal wat onnozel heen en weer hippen, is het slachtoffer. De daders zijn een paar soortgenoten die hem om onduidelijke redenen lynchen. Eén voor één vallen ze het weerloze vogeltje aan: met snavel stekend en met pootjes klauwend. Veren, bloed. Het slachtoffer incasseert machteloos de ene aanval na de andere. Ik kijk verbijsterd toe.

Ik ben dit soort geweld niet meer gewend. Ik heb in mijn aangeharkte tuintje een mini-hof-van-Eden gecreëerd. Vogels mogen alleen broodkruimels pikken die ik zorgvuldig bij de voederplaats heb neergelegd, daarna mogen ze zich wassen in het schaaltje water. Onderling geweld is daar niet, ze horen een loflied te fluiten!

Het snaveltje van de merel staat open en het ligt versuft en gehavend op de grond tussen zijn eigen veren. De moedermerel is ondertussen ook gealarmeerd en hipt luid schreeuwend heen en weer rond het gewonde lijfje. De daders zijn gevlogen.

Ik heb dit soort geweld weleens gezien in EO-documentaires. Bruter zelfs: slangen verorberen daar halve buffels, en leeuwen nemen kleine schattige gnoetjes te grazen. Maar daar is altijd mooie muziek en geruststellend commentaar: “Het is bruut, maar het is natuurlijk.” Voordat het bloed te heftig uit de buffel begint te gutsen, zwenkt de camera alweer naar het volgende tafereel. Nu dit allemaal afwezig is, lijkt deze merelmoord me nogal bruut en zinloos.

Een ekster landt in de voortuin naast het nog half levende mereljong en begint erin te pikken en te eten totdat het mereltje de geest geeft. Vieze lijkenpikker, denk ik.

Woedend trek ik het cellofaan van mijn kipfilet. Ik staar naar het resultaat van industrieel gefabriceerde dode kip. Hoe zou deze gevederde vriend aan zijn eind gekomen zijn? Er werd vast efficiënt geslacht. Bloed en doodsnood werden gesmoord door machinegeratel. Er werd gewerkt met strenge hygiënemaatregelen. Beschaving heet dat. Kan die ekster nog wat van leren. Maar het is net zo bruut natuurlijk.