Column #15 Wilfred: ‘Zeg niet dat een huiselijke oorlog om kleine dingen niet legitiem is’

In huize Hermans woedt een oorlog, een stille oorlog. Er zijn geen onderhandelingen, er vallen geen fysieke slachtoffers, nog niet althans, maar mentaal zitten we al aardig op ons tandvlees.

Natuurlijk is het bij oorlog altijd de vraag: is een oorlog daadwerkelijk nodig? Is het probleem van dusdanige proporties dat het niet via de weg van diplomatie kan worden opgelost? Nou, in ons geval blijkbaar niet.

Waar gaat het om? Kleine dingen. Maar ho, dat zegt niets! Menig wereldoorlog kende ten diepste een schijnbaar onbenullige start. The Butterfly Effect, zeg maar: hoe één beweging van een vlindervleugel aan de andere kant van de wereld een orkaan kan veroorzaken. Dus zeg niet dat een huiselijke oorlog om kleine dingen niet legitiem is.

Om enig begrip te kweken voor mijn kant van het verhaal, zie ik mij genoodzaakt wat verder in te zoomen op die kleine dingen. Ten eerste: de plek van de afwasborstel. Wij hebben zo’n felgekleurde Ikea-afwasborstel, met zo’n zuignap aan het handvat. Ik plaats die steevast naast de kraan, mijn vrouw plaatst ‘m ín de spoelbak. Daarmee verklein je mijns inziens de ruimte van de spoelbak, en is de kans dat de borstel vies wordt als ‘ie valt aanzienlijk. De afwasborstel verhuist meerdere keren per dag – in doodse stilte.

Het tweede front van onze stille oorlog vindt elders op het aanrecht plaats. Om precies te zijn: op de twee uiteinden. Leeg glaswerk zet ik helemaal links, waar niet gekookt wordt. Mijn vrouw zet het glas in al haar naïviteit steevast helemaal rechts, op een klein stukje aanrecht pal naast de kookplaat. Ik acht die lege ruimte noodzakelijk bij het koken, zij wil dat je het glaswerk vanuit de woonkamer niet kunt zien. ‘Kijk er dan niet naar’, zeg ik dan op mijn beurt, praktisch en vindingrijk als ik ben. Enfin, net als de afwasborstel verhuist ook het glaswerk dagelijks. Van links naar rechts en weer terug, zo vaak dat Snollebollekes er haast jaloers op wordt.

Ach ja... Zo zijn er nog wel meer fronten in huize Hermans waar stil gevochten wordt. Maar ik heb het al vaker gezegd: wrijving geeft glans, lieve mensen. Dus wij wrijven nog even door. In stilte.