Column #27 Mama Mirjam: ‘Ons kleutertje gaat naar school!’

Twee tasjes gevuld. Een tas met verschoonspullen en een tas met koek en drinken. Ze hangen klaar aan haar stoel; wachtend om door kinderhandjes meegenomen te worden.

Zomaar ineens is het zover. Vier jaren onder mama’s vleugels zijn in een oogwenk voorbij. Ons kleutertje gaat naar school!

Dit heb ik al drie keer eerder gedaan. Al drie keer bracht ik een kleuter voor het eerst naar de basisschool en elke keer bracht dit emoties met zich mee. Bij de eerste heel andere dan bij de derde, waarvan ik niet wist of het mijn laatste zou zijn. Maar het was elke keer iets gewoons. Een kleuter die naar groep 1 ging, een persoonlijke mijlpaal, maar zeker geen wereldnieuws. Er was niemand die vroeg naar wat voor school ze zouden gaan. Niemand die vraagtekens zette bij het beeld van mijn kinderen in een kleuterkring.

Dit keer is het anders. Op zoveel manieren anders. Allerlei emoties buitelen over elkaar. Weemoed en dankbaarheid, verwondering en gezonde spanning, pijn en enthousiasme en het meeste van alles: de liefde.

Voor de vierde keer laat ik een beetje los, til ik mijn vleugel op en laat mijn kind eronder vandaan glippen. Ik ben meer dan dankbaar dat het zover is gekomen. Dat mijn fragiele, kwetsbare baby een gezonde kleuter mocht worden. Hollands welvaren met een chromosoompje extra. Ik voel enthousiasme, omdat ik weet dat Livia zoveel gaat leren en minstens zoveel te delen heeft. Maar ook pijn, omdat ze zo dicht op mijn hart zit en loslaten daarom extra lastig is. Geen kind had ik zoveel bij me, en had ik – noodgedwongen – zoveel in het oog. Met geen kind bracht ik zoveel tijd samen door, omdat nadoen haar manier van leren is.

Maar het is tijd. Livia mag haar eigen vleugeltjes uit gaan slaan. Toen ze in de wieg lag en de diagnose downsyndroom nog moest landen, had ik nooit kunnen denken dat dit moment zou komen. En nu……

Op het kleuterplein wacht ik haar op. Zodra ze me opmerkt tussen alle andere moeders, lichten haar oogjes op. Ze rent naar me toe en slaat haar armen om me heen. Ik druk haar tegen mijn hart. Mijn moederhart, dat zo vaak zorgen had om haar.

‘Was het leuk om school?’

Ik kijk in haar oogjes en zie de vrolijkheid. ‘Ja!’

Ik zoek oogcontact met de juf, die een duim opsteekt en naar me lacht. Het is goed gegaan. Mijn kind, mijn lieve kind krijgt vliegles en ik sta erbij en kijk ernaar. Waar vlieg je heen? Hoe vaak zul je vallen? Wat zal je bestemming zijn?

Ik zet haar achterop de fiets, haar tasjes in het fietskrat. We gaan naar huis. Tot morgen juf! Voorlopig blijf je nog lekker bij mij in het nest.