Column #33 van Wilfred over zijn nachtelijke avonturen: ‘Ik móet er dan uit, op muggenjacht’

Starend in de verte zag ik een visioen: een compleet muggenvrije woning. Dientengevolge hebben we recent horren gekocht voor al onze ramen én voordeur. Toch zijn er nog een paar exemplaren die ons kasteeltje binnen weten te dringen. Ik noem ze ook wel ‘de Jehova’s Getuigen onder de muggen’, qua vasthoudendheid dan hè, niet qua geloofsovertuiging. Waarschijnlijk komen de bloedzuigende etters binnen door de voordeur die – niets menselijks is ons vreemd – toch nog weleens open moet.

Als ik er ’s nachts eenmaal eentje hoor, steevast op het moment dat ik bíjna in slaap val, want zo zijn ze, schiet mijn hartslag omhoog. Ik móet er dan uit, op muggenjacht, en ik zoek door tot ik ‘m heb of tot de wederkomst zich aandient. Om een echtscheiding te voorkomen, laat ik het grote licht uit. Vervolgens speur ik de muur minutieus af met in de ene hand de zaklamp van mijn telefoon en in de andere hand een slof, sok of ander voorwerp dat hard genoeg is om de mug te pletten (feitelijk elk voorwerp, dus). Soms zit ‘ie precies op onze trouwfoto; dan wacht ik even met slaan, want je vrouw slaan met een slof, dát hoort niet thuis in de Nederlandse cultuur.

Zo zijn er wel vaker nachtelijke avonturen te beleven in huize Hermans. Laatst schrok ik midden in de nacht wakker van hevige pijnscheuten in m’n kuit. Dat is – naast een wortelkanaalbehandeling en met je blote voet op een legoblokje stappen – de ergst denkbare pijn. Mijn vrouw reageerde zo pastoraal mogelijk.

Ik: “Au-au-au-au-au!”

Zij: “Wat is er?”

Ik: “Kramp.”

Zij: “Ik dacht dat je een zeehond probeerde na te doen.”