Column Arjan Lock: 'We sprongen in de auto en reden naar de spoedeisende hulp'

Ik wist meteen: daar valt er eentje uit het stapelbed. En inderdaad, onze dochter Anne-Marij – toen een jaar of 4, 5 – lag onbedaarlijk huilend op de grond.

We sprongen in de auto en reden naar de spoedeisende hulp. In de wachtkamer keek iedereen verschrikt en bezorgd naar dat snikkende meisje en het leek of we sneller dan anders aan de beurt waren.

Ik zie haar nog zitten, met grote ogen en dikke tranen op dat bed in de spreekkamer van de dokter. Op de vraag van de arts wat er was gebeurd, antwoordde ze met zachte stem dat ze stiekem met haar broer ‘aapje’ aan het spelen was en toen van het trapje was gevallen. “Doet het zeer?” vroeg de arts. “Nee”, antwoordde ze, waarna ze in kindertaal uitlegde dat ze het zelf ook allemaal niet zo goed begreep. Voor de zekerheid werd er nog een röntgenfoto gemaakt, maar de uitslag was helder: niets aan de hand. In haar beleving, en dat sluit ik niet helemaal uit, keek ik niet al te vrolijk toen ze ook nog een sticker voor de schrik kreeg.

Opgelucht en een tikkeltje beschaamd reden we terug naar huis. De storm was gaan liggen, onze dochter kon weer terug naar bed.

Deze episode komt nog regelmatig voorbij in ons gezin en we kunnen er nu, jaren later, hartelijk om lachen. Tegelijkertijd zet deze anekdote me stil bij de ongelofelijk waardevolle zorg die we in Nederland hebben. Onze nieuwe tv-serie Op de spoed staat helemaal in het teken van de zorg, in het bijzonder op de Spoedeisende Hulp in het ziekenhuis. Daar waar soms alles lijkt samen te komen tussen leven en dood: van kneuzingen, botbreuken, ernstige tia’s en levensbedreigend letsel. Van hectiek en adrenaline, van tranen en pijn. Maar ook van zorg en ‘meelijden’.

Ik ben trots op onze zorg en dankbaar voor de mensen die zich zeven dagen per week, dag en nacht inzetten voor onze gezondheid en veiligheid.