Column Kefah: 'Ik huil nooit, maar twee jaar geleden is het schild verbrijzeld'

"Ik huil nooit. Niet omdat ik nooit verdriet voel of frustratie of pijn. Mijn leven is net als dat van ieder ander. Ook ik krijg klappen te verduren die tranen waard zijn. Toch huil ik nooit. Er is vast een psychologische verklaring voor mijn gebrek. Ik zal vast een intern beschermschild hebben ontwikkeld dat pijnlijke gebeurtenissen filtert en gedoseerd toelaat opdat mijn gemoed het kalm verwerken kan, mijn gestel in kleine stapjes ruimte kan maken voor de onvermijdelijke littekens van het menselijk bestaan.

Dood en destructie hebben het schild verbrijzeld

Als kind huilde ik wel. Kennelijk was ik toen beter in staat om klappen te incasseren. Of misschien was ik nog niet goochem genoeg om dat schild in te zetten. Nu ben ik dat trouwens niet meer, goochem. Het schild is weg, sinds een jaar of twee, uit handen geslagen. Ik huil. Niet veel, hoor. Maar het gebeurt wel.

Zittend op de bank, smartphone op schoot, uit m’n hand gevallen. Liggend in bed, het scherm werpt licht op waterige ogen. Dood en destructie hebben het schild verbrijzeld. Ik weet het: bloed heeft altijd gevloeid. Waar waren je tranen toen? Verdriet was er toen wel degelijk, en frustratie en pijn. Maar het schild werkte. Nu niet meer. Omdat ik daar geboren ben? Omdat zij die lijden nu op mij lijken en ik op hen? Zijn het tranen van verdriet, van boosheid op de daders, van frustratie om het wegkijken en goedpraten? Is het hun misère die op mijn borst drukt en me de adem ontneemt? Of is het schuld? Ik ben ontsnapt, lang geleden, bommen vallen niet op mijn hoofd, op mijn huis, op mijn kind.

Zijn dagen zijn vol van alles wat mijn hartslag stokken doet

Dood en verderf treft niet mijn nabije geliefden. Mijn kleed is niet besmeurd met hun bloed. Ik hoef niet te janken om mijn bestaan dat kapotgeschoten is. Adam is 18 jaar. Hij zwerft gejaagd door de strook van Gaza, van noord naar zuid en weer terug. Zijn dagen zijn vol van alles dat mij hartslag stokken doet, telkens als ik kijken moet. Toch lachte hij, zo nu en dan, geen echte vreugde, maar toch, hij maakte er het beste van. Ik sprak hem laatst weer. Toen lachte hij niet meer. Explosies, bommen, mama is dood. Hou het dan maar eens droog, goochemerd. Zelfs een staakt-het-vuren, doet de tranen dan niet staken. Al zit er nu wellicht een klein traantje van geluk tussen die velen van verdriet."