Column Mama Mirjam (17): ‘We willen geen schoolkeuze maken op basis van een diagnose’

Ik reed de straat uit, nagezwaaid door Livia en haar papa. Ze zou vanaf half 3 het onderwerp van gesprek zijn. Want ik ging naar school.

Negen maanden voor ze überhaubt haar eerste stappen binnen de schoolmuren gaat zetten, zaten we al om de tafel. De school is een warm bad, het team vertrouwd, want het is ook mijn team. Het zijn de mensen waar ik al jaren mee samenwerk. De mensen met wie ik ook al eens over onze andere kinderen heb gebabbeld. Maar nooit negen maanden voordat ze hun plekje innamen in de kring bij de kleuters. Nooit maakten we een plan, nog voor ze waren gestart.

Nu wel.

We hebben namelijk een meisje met het syndroom van Down aangemeld en dat maakt een groot verschil.

Geen enkel kind is gewoon

Waarom kozen we voor regulier onderwijs? Een mooie openingsvraag, waar ik graag antwoord op geef. Ik geloof dat ik bijna licht gaf, toen ik woorden gaf aan ons gevoel, en tegelijk ook iets weg had van een leeuwin. Dat is wat Liv met me doet. Ze maakt me strijdlustig én laat me stralen; een combinatie die me alleen maar sterker heeft gemaakt.

We willen geen schoolkeuze maken op basis van een diagnose, vertelde ik. Het etiketje alleen bepaalt haar toekomst niet. We willen haar de kans geven om te groeien tussen en te leren van de kinderen die we voor het gemak vaak ‘gewone’ kinderen noemen. Een rare benaming uiteraard, want geen enkel kind is gewoon. Elk kind is even uniek en bijzonder en tegelijk is Liv weer net zo gewoon als ieder ander kind. Maar ze begrepen precies wat ik bedoelde. Er werd geknikt en ik ging verder.

We geloven ook in wederkerigheid. Liv kan leren van de andere kinderen, maar zelf heeft ze ook heel veel te bieden. Ik spatte bijna uit elkaar van trots en liefde. Livia is puur en heeft een prachtig karakter. Ze zal een verrijking zijn voor de groep.

Zo, dat was gezegd. En opnieuw werd er geknikt. Wat mooi dat je dit noemt. Zo zal het vast en zeker zijn!

Liv kan leren van andere kinderen, maar ze heeft ook veel te bieden

De basis was gelegd. De neuzen stonden dezelfde kant op. De liefde voor Livia hing bijna tastbaar in de ruimte. We gaan ervoor, met elkaar!

Het gesprek ging de praktische kant op. Waar zit ze qua ontwikkeling? Hoe communiceert ze? Wat heeft ze nodig? Wat kunnen we bieden? Welke hulp moeten we invliegen? We zijn een nieuwe wereld binnengestapt. Eigenlijk al een paar maanden geleden, toen de zorgvraag richting de gemeente werd gestuurd. Het is een wereld die soms stroperig is en om een lange adem vraagt. Maar één blik op Livia’s lachende gezichtje en ik weet dat ik zal vechten. Simpelweg omdat ze het zo waard is! En hoe het ook zal lopen, wat de toekomst haar ook zal brengen, het is goed zolang zij gelukkig is.

Met een tevreden gevoel stapte ik in de auto. Terug naar huis, waar Livia haar armpjes stevig om mijn nek sloeg.

School is leuk, voor straks, over negen maanden. En we gaan het met elkaar helemaal regelen!

Maar thuis blijft het fijnst; de plaats waar we samen zijn, waar ík voor Liv mag zorgen. En sinds deze morgen kan ook Livia het zeggen: thuis!  Dat was weer een klein feestje!

Dat er maar heel veel feestjes mogen volgen.

Straks, op school.

En elke dag thuis!