Column Mama Mirjam #39: ‘Voor Livia bestaat er alleen ‘nu’ en dat is meer dan genoeg’

Met een roze lucht boven donkere bergen starten we onze reis van Italië naar Nederland. Over mijn schouder vraag ik de kinderen naar hun favoriete vakantiemomenten. De boottocht naar Cinque Terre wordt genoemd, en ons bezoek aan Pisa. Het chillen bij het zwembad en de mooie zwemplekjes in de helderblauwe Ligurische Zee.

De beurt komt bij Livia. ‘Wat vond jij het leukst op vakantie?’ vraag ik haar. Ze kijkt me aan met een brede lach en stralende oogjes. ‘Italië!’ Ik glimlach. ‘We waren in Italië op vakantie hè?’ Ze lacht nog eens en tikt haar vader op zijn schouder. ‘Papa, papa… Italië!’ We hebben dit hard geoefend, net als het woordje ‘ciao’. De laatste paar dagen riep ze dit naar iedereen die we tegenkwamen.

Ik denk nog even na over de vraag die ik Livia stelde. Een vraag als deze is voor haar eigenlijk veel te lastig. Voor Liv is er geen gisteren en trouwens ook geen morgen. Ze leeft in het moment en dat moment leeft ze heel intens en op haar allerbest. Ze heeft echt wel herinneringen; meer dan wij soms denken. Maar ze kan geen dingen terug vertellen. Ook kan ze niet uitkijken naar iets wat komen gaat. Morgen is een abstract begrip; net als ‘straks’ en ‘zo meteen’. Voor Livia bestaat er alleen ‘nu’ en dat is meer dan genoeg.

Ergens maakt het me ietwat jaloers; want hoe fijn is het om zo in het moment te leven. Om te genieten van wat is, zonder je druk te maken over wat is gebeurd of wat nog komen gaat. Waar ik op vakantie nog wel eens last kan hebben van de fear of missing out, heeft zij geen idee wat er eventueel te missen valt.

Aan de andere kant zie ik juist ook hierin dat Livia zich anders ontwikkelt dan haar broer en zussen. Anders dan haar leeftijdgenootjes. ‘Wat heb je gedaan op school?’, ‘Wat ga je vanmiddag doen?’, ‘Wat vond je het leukst?’ Hele normale vragen voor een vijfjarige, maar niet voor Liv.

Met behulp van woordkaartjes en foto’s moeten we haar herinneringen taal geven. Keer op keer voordoen; laten zien en horen hoe ze woorden kan geven aan haar beleefde avonturen, in de hoop dat ze het zal kopiëren en op moment suprême ook nog zal weten.

Livia grootbrengen is op alle vlakken bijzonder en uitdagend. Welke sprongen ze nog zal maken en wat ze zal gaan leren is een grote verrassing. Maar laat ik een voorbeeld nemen aan mijn dochter en me niet bezighouden met morgen.

Vandaag is vandaag en Italië was het leukst!

Ciao!