Column Mama Mirjam #49: 'De wereld noemt het beperkt. Ik noem het echt'

Chris en Livia spelen een spelletje memory aan tafel en ik kijk vanaf de zijlijn toe. Het is Livia’s favoriete spel en ze is er goed in ook. Achter elkaar pakt ze setjes bij elkaar en legt ze trots op haar stapeltje. Als ze zonder nadenken dezelfde kaartjes omdraait als in haar vorige beurt, lacht ze. “Zo dom!” roept ze uit. Ik schiet in de lach: aan zelfreflectie ontbreekt het onze kleuter niet. Ze grinnikt zelf ook om haar eigen domheid en geeft de beurt vrolijk aan haar vader.

Zelfwaardering

Naast zelfreflectie, ontbreekt het haar ook niet aan zelfwaardering. In haar nieuwe kleren danst ze vrolijk door de kamer en na een blik in de spiegel, vindt ze zichzelf een prinses. Zonder schroom bekijkt ze zichzelf, is ze blij met zichzelf en lacht ze haar spiegelbeeld toe. Liv maakt ook echt weleens fouten, ze is tenslotte net zo goed mens als jij en ik. Maar dit toegeven en sorry zeggen doet ze een stuk makkelijker dan ik. Oké, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat haar ‘sorry’ soms wel erg vlot en gemakkelijk uit haar mond floept, maar ze is beslist een voorbeeld. Want zelfreflectie, zelfwaardering en excuses maken, zijn dat niet de dingen die wij als mensen het meest ingewikkeld vinden? En ze gaan Liv zo natuurlijk en zo gemakkelijk af dat het haast jaloersmakend is.

Zonder schroom bekijkt ze zichzelf, is ze blij met zichzelf en lacht ze haar spiegelbeeld toe

Puur

Mijn gedachten gaan terug naar de dag dat we de diagnose Downsyndroom ontvingen en ik met tranen in mijn ogen naar mijn pasgeboren dochter keek. Chris zat naast me en zei dat hij geloofde dat Livia altijd puurder zou zijn dan wij. Ik denk dat ik geknikt heb, omdat ik hoopte en diep van binnen ook geloofde, dat hij gelijk had. Nu zie ik het voor mijn ogen gebeuren. Ik mag elke dag optrekken met een kind dat honderd procent puur, oprecht en echt is. Er is niks gekunstelds aan. Het is pure blijdschap en pure boosheid. Puur enthousiasme en pure liefde. Oprechte excuses en echte zelfspot.

De wereld noemt het beperkt. Ik noem het echt.

De wereld zegt dat Downsyndroom niet meer nodig is. Ik denk dat we juist wat meer ‘echtheid’ kunnen gebruiken.

Wat zou de wereld er anders uitzien als we allemaal met een pure, niet-veroordelende blik om ons heen zouden kijken. Wat zouden levens er anders uitzien als we wat makkelijker sorry zeiden, wat vaker konden lachen om onze fouten en onszelf wat meer waardeerden.

Want al dat gekunstelde, al dat neppe en negatieve, het is gewoon…

Zo dom!