Column Mama Mirjam (6): terug in de tijd

Livia is een boekenwurm. De boekenkast is al maandenlang niet veilig voor haar; dagelijks wordt hij geplunderd. Keer op keer duikt ze in de boeken, al bladerend en kletsend. Uiteindelijk ligt de hele vloer bezaaid met boeken en zit zij er ergens tussen.

Babyboek

Sinds kort heeft ze een nieuwe stapel boeken ontdekt. Ze kan er net niet bij, dus ze roept ons met een luide kreet. Om vervolgens met haar handjes om hulp te vragen. Het gebaar voor ‘helpen’ zit er goed ingebakken. ‘Wat wil je Liv?’ Ze gebaart nog eens met haar handjes en wijst dan naar de fotoboeken. Eerst aarzelde ik wat; ze zijn me dierbaar en ik wil ze graag heel houden. Maar ze zijn er om bekeken te worden, dus tegenwoordig zit Livia dagelijks met haar eigen babyboek op de bank. Ze bladert, wijst en zegt ‘papa’ en ‘mama’. Ze bladert verder en maakt het gebaar voor ‘oma’. Ik herken de klanken en zie dat haar kleine vingertje inderdaad de juiste foto aanprikt. Reuze leerzaam, zo’n fotoboek!

Ik ga naast haar zitten en kijk met een schuin oog met haar mee. Te dichtbij komen mag ik niet. Ze zit in haar eigen bubbeltje en wil dit helemaal ‘zelluf’ doen, vertelt ze met haar handjes. Ik grinnik. Het is goed Liv, kijk jij maar zelluf. Ze slaat bladzijde na bladzijde om en dan ineens zijn ze daar. De foto’s die zo kostbaar voor me zijn, die me regelmatig nog zo aangrijpen.

Mijn moederhart deed nog nooit zoveel pijn

Ik zie een kleine baby in een operatiejasje, in de armen van haar moeder. Kleine Livia, drie maanden oud. Dit moment staat in mijn hart gegrift. Wat ik toen voelde, zal ik niet vergeten, want mijn moederhart deed nooit zoveel pijn. Nooit ervoer ik zo diep wat ‘loslaten’ betekent. Ik weet nog hoe ik haar knuffelde en op de operatietafel legde en ik zie op de foto hoe ze naar me keek. Ze had geen idee, ze was alleen maar lief. Mijn lieve, kostbare kind. Ik kuste haar en toen begon het lange wachten. Eindeloze minuten regen zich aaneen tot uren.

Maar gelukkig, op de volgende bladzijde van het fotoalbum gaat haar verhaal verder. Na ruim vijf lange uren was ze terug! Alsof ze opnieuw geboren was. Voor de tweede keer door God aan ons gegeven. Een klein meisje in een veel te groot ziekenhuisbed. Dwars door alle snoertjes en slangetjes, zag ik haar weer en ik kuste haar opnieuw. Ik tilde voorzichtig de deken op en zag de grote pleister op haar borst, maar ik vond haar prachtig.

Wonder

Livia’s handjes slaan de bladzijden om, soms met drie, vier tegelijk. Het gaat me te snel, ik wil elke foto bewonderen. Want een wonder is ze, zoals ze daar lag, in het ziekenhuisbed. En zoals ze hier nu op de bank zit, met haar eigen fotoboek op schoot. In vliegende vaart zie ik haar groter worden. Ze eet haar eerste fruithapje, gaat mee op vakantie naar Spanje, ze schuift op haar buik door de kamer, zit parmantig tussen haar grote broer en zussen in de tuin en dan, zomaar ineens…. is ze één. Voor de tent aan de Drôme in Frankrijk, vieren we haar eerste verjaardag.

Ik geniet van het nu

Ze klapt het boek al dicht. Het is uit. Maar ze doet het ook meteen weer open, om gewoon weer van voren af aan opnieuw te beginnen. En dat is nu precies wat ik ook zou willen doen. Terug in de tijd, en vanaf dag één met Liv alles opnieuw beleven. Met de kennis van nu, dat wel! Maar het kan niet, en daarom geniet ik van nu. Ik aai over haar hoofd, speel met haar staartje, tot haar handjes me wegsturen. Want boeken lezen, dat doet ze lekker zelluf!

Lees ook: Column mama Mirjam (5): onbevangen