Column Margje: 'Het is hopen op een wonder'

Onlangs leidde ik een gespreksavond tussen Joodse vrouwen en hoofdredacteuren van grote kranten en het NOS-journaal. De emoties liepen hoog op. Deze vrouwen ervaren in Nederland steeds meer antisemitisme en vinden dat de berichtgeving in de media daar geen goede bijdrage aan levert. Hun vragen waren glashelder: Waarom gaat het zo weinig over Hamas? Waarom lijkt de berichtgeving Israëlische burgers collectief verantwoordelijk te houden voor wat er gebeurt?

De hoofdredacteuren legden uit hoe moeilijk het is om verhalen te maken over Hamas. Palestijnen die onder Hamas leven, kunnen niet vrijuit spreken. Maar dat betekent niet dat die verhalen minder belangrijk zijn.

Ik reisde veel door Israël en de Westbank. Als verslaggever wist ik 25 jaar geleden al: als iedereen van beide kanten boos op je is, doe je het waarschijnlijk goed.

Wat mij bijblijft van zo’n avond is niet het debat, maar het gesprek tussen individuen. Als journalist houd ik me namelijk altijd vast aan de persoonlijke verhalen van mensen die, ongeacht aan welke kant ze staan, altijd de dupe zijn.

En dus denk ik aan die Palestijnse vader in Bethlehem. Zijn zoon had zichzelf opgeblazen bij een bushalte in Israël. In het huis van de familie hingen zijn portretten aan de muur. De moeder keek er trots naar. Maar de vader niet. Hij keek naar de grond, wreef in zijn handen, schudde zijn hoofd en zei: “Het heeft allemaal geen zin. Wij hebben geen leiders. De Israëli’s krijgen alles voor elkaar, en wij? Wij krabbelen maar wat aan. Eigenlijk ben ik stikjaloers op ze.” Een van de eerlijkste, pijnlijkste dingen die ik ooit heb gehoord.

Ik vraag me af: zou hij nog leven? Zou hij inmiddels nog een kind hebben verloren?

En dan bedenk ik: misschien is het niet de hoop die verdwijnt, maar alleen de illusie dat er een door mensen bedachte oplossing komt. Het is hopen op een wonder.