Column van een pleegmoeder: ‘Dit kleine kindje achterlaten bij haar moeder gaat met een knoop in mijn maag’

Ik heb haar in mijn armen. Ze is geboren. Een heel nieuw onbeschreven leventje. Zo puur, kwetsbaar, klein en zo hulpeloos.

Mijn gedachten gaan terug naar zeven jaar geleden. Toen had ik van dezelfde moeder ook zo’n klein hulpeloos wezentje in mijn armen. Zo ontzettend kwetsbaar. Overgeleverd aan ouders die niet het leven leiden zoals ouders horen te doen.

Moeder mocht het toen proberen. Proberen haar kindje op te voeden. Het is negen maanden ‘goed’ gegaan. De zorgen waren groot, maar het ging nét. Totdat het volledig escaleerde. De politie moest eraan te pas komen. Er was een vechtpartij in huis en dat kleine kwetsbare kindje zat ertussen in haar wipstoel. Agressie, drugs en criminaliteit omringden haar.

‘s Avonds laat kon ik haar ophalen. Ik was alleen met haar moeder. Ze was blij me te zien. Ze gaf vol vertrouwen haar kindje aan mij. ‘Bedankt dat ze bij jou mag wonen.’ Mijn hart brak en huilde. Zo vaak heb ik dit kindje en deze moeder opgedragen in mijn gebeden. Zo vaak heb ik mijn verlangen om dit kindje mee naar huis te nemen en voor haar te zorgen moeten loslaten. En nu zat dit beschadigde kleine meisje op de achterbank van mijn auto. Onderweg naar mijn huis wat haar thuis ging worden.

Op dit moment zit ik weer in dezelfde situatie met dezelfde moeder. Weer met een klein hulpeloos kindje op schoot. Ik hou haar vast, wieg haar, knuffel haar en zing voor haar. Haar achterlaten bij haar moeder gaat met een knoop in mijn maag. En met de hoop dat het allemaal goed gaat.

Ook dit kindje zou ik het liefst tegen alles willen beschermen, mee willen nemen en koesteren. Maar voor nu mag ik haar weer opdragen aan de grootste Beschermer aan Degene die alles in Zijn hand heeft. Ik weet en ervaar dat dat echt het beste is. Maar het beste is voor mij soms zo ontzettend moeilijk.