Column van een pleegmoeder: ‘Dit lieve mannetje zit in mijn hart en gaat er nooit meer uit’

Ik voel de spanning in mijn buik. Het is blije spanning. Denk ik. Verwacht ik. Hoop ik.

Na een paar jaar zien we ons oude pleegkindje weer. Tien jaar is hij inmiddels. Hij was bijna vier toen hij bij ons wegging. Er was besloten dat hij weer bij zijn moeder kon gaan wonen. We mochten hem loslaten en overdragen aan zijn echte moeder.

Twee jaar oud was hij toen hij bij ons kwam. Een prachtig ventje. Het moment dat ik hem zag, ging mijn hart open. Hij was bang en in zichzelf gekeerd en schrok van elk geluidje. Met veel geduld, liefde, gebed en vertrouwen bloeide dit in zichzelf gekeerde mannetje helemaal op. Hij lachte, hield enorm van knuffelen, speelde en stoeide met de andere kinderen.

En nu is daar dus die kriebel, die spanning in mijn buik. Ze kunnen elk moment aankomen. Ik kijk op en zie ze lopen, ons vorige pleegkindje met zijn moeder en zijn zusje. Een echt gezinnetje. Het voelt zo vertrouwd om elkaar weer te zien. Onze huidige pleegkinderen gaan meteen spelen op de kinderboerderij. Ons vorige pleegkindje blijft stil zitten. Helemaal in zichzelf gekeerd.

Ik vraag zijn moeder hoe het gaat. Hij gaat al een aantal maanden niet meer naar school. Hij loopt vast in het systeem. Vast in zijn leven.

In een flits zie ik weer dat kleine mannetje van twee die jaren geleden bij ons voor de deur stond. In zichzelf gekeerd en beschadigd. Wat zou ik hem graag weer dat geduld, die liefde en dat vertrouwen geven. Maar dat is niet aan mij. Hij is nu bij zijn moeder. Zijn moeder, die hem kan geven wat ik hem nooit kon geven: de bloedband tussen een moeder en kind.

Er is hulp in huis. Ze werken hard. Ik hoop dat het genoeg is.

Hij komt naast me zitten. Dicht tegen me aan. Ik sla mijn arm om hem heen en voel zo ontzettend veel liefde stromen. Dit lieve mannetje zit in mijn hart en gaat er nooit meer uit.

We nemen afscheid en ik voel nog steeds die spanning in mijn buik. Lief mannetje, ik hoop en bid dat het je goed gaat.