Column van een pleegmoeder: een nieuwe gezinsvoogd

Elke ochtend loop ik een rondje in het park naast ons huis. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het fijn is. Even na de ochtendspits een momentje van rust, geen ‘gemama’, maar alleen de vogels horen fluiten. 

Een probleem

Ik ben deze ochtend wat later. Er kwamen enkele telefoontjes tussendoor. Onder andere een telefoontje dat me ontzettend bezighoudt. De huidige gezinsvoogd stopt ermee en we krijgen weer een nieuwe. De ervaring leert mij dat dat voor veel gedoe en onrust gaat zorgen. Bij de kinderen, bij de ouders van de kinderen en op dit moment bij mij.

Het hele rondje in het park malen de gedachten door mijn hoofd. Ik heb inmiddels het probleem van meerdere kanten bekeken en het waarschijnlijk veel groter gemaakt dan dat het ooit zal zijn. 

Iets met van een mug een olifant maken heet dat toch? Ken je dat? Dat je ergens zoveel over nadenkt dat het steeds erger wordt. Het enige voordeel hiervan is dat het achteraf altijd meevalt. 

De olifant zit in mijn hoofd en blijft in mijn hoofd tijdens het rondje wandelen. Ik geef het aan God en leg het voor zijn troon. Maar bij het bruggetje in het park heb ik het alweer opgepakt en pieker ik ‘vrolijk’ verder. 

Vogeltjes

Eenmaal thuis aan de koffie besef ik iets: ik heb het hele rondje geen vogeltje horen fluiten. Ik was zo gericht op mijn probleem, dat ik de mooie dingen om me heen niet meer zag of hoorde. 

En dat grote probleem? Dat viel zoals gewoonlijk erg mee. Mijn wijze les hieruit? Let goed op of je de vogeltjes nog hoort fluiten. En leg al je problemen maar bij Hem neer. Keer op keer op keer op keer. 

Lees ook: Column van een pleegmoeder: 'Er zit veel verdriet en boosheid in zijn rugzakje'