Column van een pleegmoeder: ‘Ik hoor opgewonden kin­der­stem­me­tjes op de achterbank’

We gaan op vakantie. De tassen worden ingepakt, de belangrijkste spullen nemen we mee. Het is altijd een complete volksverhuizing: of je nu een week of een weekend gaat, wat moet er veel mee! Als alles in de auto ligt, zijn we klaar voor vertrek. 

De kinderen stappen in de auto, vol vertrouwen dat we op de juiste plek aan gaan komen. Vol vertrouwen dat we alle spullen hebben meegenomen. Ze geven zich volledig over aan ons. 

Mijn man rijdt, ik heb de tassen ingepakt. Een goede taakverdeling hebben we inmiddels. Ik bemoei me niet met de reis (althans, dat is het streven) en hij bemoeit zich niet met de inpaksessie (althans, dat is het streven). De kinderen vinden het spannend waar we heen gaan, hoe ons huisje eruitziet en hoe het allemaal zal zijn. Ik hoor hun opgewonden kinderstemmetjes op de achterbank. Op weg naar het onbekende, maar dat het leuk en gezellig gaat zijn, dat is zeker.

Het doet me denken aan mijn leven met God. Vol vertrouwen mag ik instappen. Net als onze kinderen op reis naar de vakantie. Ik hoef niet steeds te vragen ‘moet ik dit?’ of ‘moet ik dat?’. Of te denken dat er iets vergeten wordt. Ik mag erop vertrouwen dat God voor alles zorgt en alles onder controle heeft. Daar mag ik me aan overgeven. Volledig.

Hij heeft de koffer ingepakt, de route ingetypt. Ik mag lekker genieten van de reis. En ik mag instappen en zeker weten dat Hij me op de plaats van bestemming brengt.

• Column van een pleegmoeder: ‘Afwijzing sijpelt als een rode draad hun leventje door’

  Column van een pleegmoeder: ‘Afwijzing sijpelt als een rode draad hun leventje door’