Corien: 'Dit is mijn kans om een goede daad te verrichten'

Op een zandpaadje tussen Haren en Glimmen zie ik een oudere dame staan. Ze heeft problemen met haar fiets. Aha! Dit is mijn kans om een goede daad te verrichten én mijn veel te hoge hartslag weer op een aanvaardbaar niveau te krijgen. Ik minder vaart en vraag de mevrouw of ze hulp nodig heeft.

“Mijn ketting loopt er steeds af”, antwoordt ze. “Volgens mij is hij verbogen.”
Ik hurk neer naast de fiets. De vrouw lijkt gelijk te hebben. Niet dat ik er verstand van heb, maar de technische genen van mijn vader moeten ergens in mij zitten.

“We hebben een hefboom nodig”, zeg ik. “Een schroevendraaier.” Helaas, de dame is heel onverstandig zonder schroevendraaiers op pad gegaan. “Met een sleutel zou het ook kunnen.” Ik sta versteld van mijn eigen inventiviteit. De vrouw haalt de sleutel uit haar fiets. Ik steek hem tussen de verbogen schakels en probeer ze terug te duwen. Er gebeurt niets. Ik durf geen kracht te zetten, straks past het fietssleuteltje niet meer in het slot en is ze nog verder van huis.

“Waar woont u?”
“Groningen.”

Dat is minstens nog zo’n tien kilometer wandelen. Ik kan haar niet verder helpen, dus wens haar sterkte en ren verder, tegen het viaduct op. Ondertussen voel ik me toch wat schuldig. Denk je een barmhartige Samaritaan te kunnen zijn, ben je gewoon die priester die een zwaargewonde op straat laat liggen.

Piekerend bereik ik de top van het viaduct. En dan ineens, terwijl ik de helling af naar beneden ren, word ik ingehaald door een fietser. Tot mijn stomme verbazing zie ik dat het de oude dame is. Ze suist op haar fiets naar beneden en verdwijnt in de verte alsof er nooit iets gebeurd is.

Is er een wonder gebeurd of wilde ze een willekeurige voorbijganger beproeven op hulpvaardigheid? Ik zal er waarschijnlijk nooit achter komen.