'Dat God met ons wil spelen'?

Het hoorde bij die fase van mijn leven. Zo zag ik geloofstaal: bedoeld om precies te zeggen hoe het zat. Het kon niet duidelijk genoeg zijn: taal die precies zei wat we geloofden en vooral wat we niet geloofden. Taal die de geloofsruimte afbakent en kadert. Die taal werd op melodie gezet en een keer of wat herhaald. Te vage taal was verdacht, dat klonk als liedboek = gereformeerd (synodaal) = vrijzinnig = hellend vlak = bron van alle secularisatie en kerkverlating.

Ondanks mijn scepsis fascineerde het lied van Oosterhuis me. Het had iets mysterieus en toch liefelijks. Gaandeweg leerde ik zijn liederen kennen en waarderen. Het tekent ook de verandering in mijn omgang met geloofstaal. Waar ik eerst wilde afbakenen met taal, begreep ik gaandeweg dat dat een letterlijk heilloze weg is. Gods werk gaat elke taal te boven. Ik leerde te durven spelen met taal. En herkende een grootmeester in Oosterhuis. Zijn taal was poëtisch: niet om af te bakenen, maar juist om ruimte te geven.

Van de liederen uit de aanvulling op de EH-liedbundel herinner ik me alleen het lied van Oosterhuis. Op dezelfde melodie dichtte hij later: 
Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een mantel om me heen geslagen, zo is mijn God.

Prachtige, ruimte-gevende geloofstaal die ik in de volgende aanvulling van welke-liedbundel-dan-ook graag terug zou zien.