Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Janneke: ‘Ik zoek christenen die willen handelen uit liefde’

Deel:

De worsteling van Janneke met haar geaardheid heeft ook gevolgen gehad voor haar geloof. ‘God wil ons niet perfect, Hij wil ons zoals we zijn.’

In mijn voorgaande blogs schreef ik over de jarenlange worsteling die ik heb gehad met mijn geaardheid. En hoe dit mijn geloofsleven heeft veranderd. Ik kan niet meer geloven zoals ik ooit deed. Mijn geloof was gebaseerd op een eindeloos uitstrekken naar God. Ik was ervan overtuigd dat een heilig en een gezond leven mogelijk was. Als je het wilde, kon je het krijgen.

Moe van het uitstrekken

Doordat ik niet ben ‘genezen’ van homoseksualiteit, ben ik ook moe van dat uitstrekken naar het heilige leven. Ik denk ook niet meer dat het zo werkt. Ik denk dat we mogen leven in de vrijheid en de rust die God gegeven heeft. En dat we het streven naar perfectie los mogen laten. God wil ons niet perfect, Hij wil ons zoals we zijn. Hier wordt vaak nog een zin aan toegevoegd, namelijk: ‘maar Hij houdt teveel van je om je zo te laten.’ Dat is een pijnlijke zin. Alsof er toch weer iets veranderd moet worden. Ik geloof daar niet meer in.

Laatst vroeg iemand met welke reden ik, zeven jaar geleden, de opleiding Hbo theologie ben gestart. Ik kon het ook nooit anders verwoorden dan: ‘Omdat ik mensen wil bekeren.’ Ik was stellig, zwart-wit. Ik hield en houd nog steeds niet van grijs. Grijs is genuanceerd, maar in mijn ogen was het een positie die je innam als je geen kant durfde te kiezen. Wie voor God is, kan niet tegen Hem zijn. Zwart-wit dus.

Voor en tegen God zijn kunnen samengaan

Inmiddels ben ik grijs. Genuanceerd. Wie tegen God is, kan ook voor God zijn. Op sommige momenten in mijn geloofsleven ben ik tegen God. Ik snap hem niet, zie hem niet en daarom ben ik boos op hem. Maar tegelijkertijd ben ik voor God. Ik wil hem volgen, dat is mijn wilsbesluit. Voor en tegen God zijn, liggen voor mij naast elkaar. Ik ben boos, maar omdat ik boos ben, laat ik zien dat ik een relatie met hem wil. 

De kerk is in mijn beleving echter zwart-wit. Niet als je binnenkomt, maar zo presenteren ze zich wel online. Op christelijke websites zie ik mensen elkaar met bijbelteksten om de oren slaan. Dat houdt ons tegen om überhaupt de moeite te doen om ons aan te sluiten in een (evangelische) kerk.

Mensen die mij ter verantwoording roepen

Tegelijkertijd moet ik bij christenen steeds weer op mijn hoede zijn. Er kunnen zomaar vragen over mijn levensstijl komen. Als ik op een verjaardag zit of aan het werk ben. Of online. Zo krijg ik af en toe berichtverzoeken via facebook van voor mij onbekende mensen die denken mij ter verantwoording te kunnen roepen. Waarom heb ik deze keuze gemaakt? Dat is wat iedereen, dichtbij of veraf, bekend of onbekend, wil weten. Ook willen velen mij waarschuwen. Denk ik, met de keuze om een relatie aan te gaan, echt God ook te kunnen dienen?

Ook hoor ik reacties van homostellen die zich wilden aansluiten bij een (evangelische) kerk, maar dan door een proces heen moeten. Dat ze allerlei vragen moeten beantwoorden en uiteindelijk niet welkom zijn om mee te doen in de kerk. De evangelische kerk heeft voor mij geen aantrekkingskracht meer. Al weet ik ook dat er kerken zijn die ons wel accepteren. Zo heb ik na mijn opleiding een poosje gewerkt in een kerk waar homoseksualiteit geen probleem was. Het is deze positieve ervaring die maakt dat ik me nog steeds verbonden voel met sommige christenen.

Geloven is voor iedereen anders

Ook mijn beeld van mijn werk is veranderd. Zingeving vind ik nog steeds interessant, maar voor een kerk werken niet. Daar zitten voor mij teveel regels aan vast. De kerk heeft vaak duidelijke kaders van hoe je moet geloven. Ik denk niet dat het zo werkt. Geloven is persoonlijk, voor iedereen anders. Ik zou eerder als coach met mensen willen bespreken hoe ze in het leven staan en hoe zij zin geven aan het leven. Welke keuzes ze maken en waar ze dat op baseren.

Ik denk dat er normen en waarden zijn waarop je je leven kunt bouwen. Hoe dit er dan vervolgens uit komt te zien, kan voor iedereen anders zijn. Deze manier van geloven heb ik inmiddels gevonden in een bijbelstudiegroep, waar mensen van uiteenlopende leeftijden en kerken elkaar ontmoeten en de Bijbel bespreken. Deze groep denkt breder dan de kaders waarin zij zijn opgegroeid en durft verder te kijken dan regels.

Geen regels, maar liefde

Een tijdje geleden had ik een interview voor Wijdekerk met Brandan Robertson. Hierin vertelt hij dat de Geest mensen leidt waarheen hij wil. God sprak tot Petrus in een droom en zei dat hij samen met de heidenen moest eten. Vervolgens doopte hij hen, terwijl hier een regel voor was. Mensen moesten eerst door een proces van vijf jaar. Daarna konden ze pas gedoopt worden. God maakte echter iets anders duidelijk.

Dat is hoe ik kerk wil zijn. Samen God zoeken. Dat kan tegen de regels ingaan, zolang liefde de basis is. Ik zoek christenen die willen handelen vanuit die liefde. En dan ook enkel liefde. Want mijns inziens mag de zin ‘maar hij houdt teveel van je om je zo te laten’ er nooit meer aan toegevoegd worden. Dat is voor mij namelijk geen liefde.  


Janneke (26, pseudoniem) woont samen met haar vriendin Nienke en werkt als pedagogisch medewerker met alleenstaande minderjarige vreemdelingen. Als gelovige worstelde ze jarenlang met haar geaardheid. Voor Lazarus schrijft ze over dit grillige proces. Dit is haar laatste blog in deze serie.

Geschreven door

Minke Velthuis

--:--