Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Stijgende lijn in de depressie? Accepteer dat er soms geen vooruitgang is…

Deel:

Tijdens haar depressie krijgt Elise de vraag of ze ‘de stijgende lijn’ alweer te pakken heeft. Een goedbedoelde, maar beklemmende vraag. Want soms gaat het gewoon niet beter en zit er geen vooruitgang in de situatie. Daarmee leren omgaan, dat is levenskunst.

Gearriveerde’ christenen bestaan niet. We zijn nooit ‘klaar’. We zijn nooit ‘saved’. Christenen zijn een reizend volkje. Zigeuners van Jezus.*
Afgelopen week begonnen we met de Bijbelstudiekring van de kerk aan een nieuw boekje: Breekbaar Halleluja van Jan Martijn Abrahamse. En deze zin trof me. Ik bemerk bij christenen in mijn omgeving en bij mezelf een hang naar gearriveerd zijn. Het liefst willen we dat dingen kloppen en fijn zijn. Is er een probleem, dan moet er zo snel mogelijk een oplossing komen. Zit je niet lekker in je vel? Acht gesprekken bij een psycholoog en het moet maar over zijn. Of, nog beter: ga naar het gebedsteam, laat voor je bidden en je kunt er weer tegenaan. Maakbaar. Helaas is de praktijk vaak een stuk weerbarstiger.

Stijgende lijn?

Toen mijn depressie aanhield en weken maanden werden en maanden jaren, kreeg ik wel eens de vraag: ‘Heb je de stijgende lijn al te pakken?’ Ik kon me indenken dat dit een goedbedoelde vraag was; men wilde immers graag dat het beter met mij zou gaan. Maar het was een beklemmende vraag voor mij. Blijkbaar móet er een stijgende lijn zijn. Hoe moeilijk het ook is om te accepteren – voor degene die zelf lijdt of voor de naasten – soms gaat het gewoon niet beter en zit er geen vooruitgang in de situatie. Daarmee leren omgaan, dat is levenskunst.

In christelijke bewoordingen zou je levenskunst kunnen aanduiden met geestelijke groei. Maar geestelijke groei wordt soms opgevat als een duik van de hoge duikplank: Vandaag geef ik mijn leven aan God! Ik maak korte metten met al die vreselijke gewoontes, ik word een heel ander mens. Geef me een maand of zes en je kent me niet meer terug! ** Eerlijk gezegd heb ik deze overtuiging ook weleens gehad. Bijzondere Godservaringen (zie in eerdere blogs) maakten dat ik vleugels kreeg en dacht uit te kunnen stijgen boven de weerbarstige realiteit. Totdat ik weer met mijn neus op de feiten werd gedrukt. De situatie veranderde niet: ik bleef angstig en somber. Om hopeloos van te worden.

Vooruitgang, maar dan anders

En toch. Er gebeurde iets anders. Mijn situatie bleef lange tijd zoals die was, maar ik veranderde zélf. God ging aan de slag met mijn karakter en op die manier was er toch sprake van vooruitgang, maar dan anders. Ik mocht en mag leren wandelen aan Gods hand door pijn en lijden heen. Het is geen stijgende lijn van constante groei, maar een hobbelige weg van struikelen, opstaan en weer verdergaan. Van soms Gods hand liever loslaten omdat ik gewoon geen zin heb om te gehoorzamen en mijn eigen plan trek. Om vervolgens bij Hem terug te komen, omdat ik het toch niet beter bleek te weten.

Wandelen is een prachtige metafoor voor geestelijke groei. Er ís vooruitgang maar die is traag en uit zich in andere aspecten dan je zou verwachten. Wandelen is lang vol te houden. Stel je voor dat God van ons vroeg om te rennen met Hem. Dat zou best een tijdje kunnen, maar erg lang houdt een mens dat niet vol. Wandelen is te doen. Tijdens het wandelen kun je praten, bidden, denken, hoop houden. Soms kun je wel een stukje rennen, krijg je vleugels en gaat alles vanzelf. Op andere momenten sta je stil of lijk je zelfs terug te keren naar de plek waar je niet wilde zijn. Maar ondertussen is er alle ruimte voor God om te werken aan je karakter. Hij loopt met je mee, stuurt bij en geeft wat je nodig hebt.

Zo anders dan verwacht

Zo wandelen met God heb ik al struikelend moeten leren. De weg loopt zo anders dan verwacht en ik krijg heel andere dingen dan waar ik om vraag. Want onderweg op mijn levenspad verdwijnen angst en somberheid niet als sneeuw voor de zon, maar ontvang ik moed omdat God mij bijstaat, vreugde omdat God goed is, vrede die alle verstand te boven gaat, omdat ik zeker ben van mijn redding en zelfvertrouwen. Omdat ik weet wie ik ben in Christus.

Betekent dit dat ik nooit meer angstig of somber ben? Niet meer twijfel aan God of aan mezelf? Was het maar waar. Ook ik ben niet gearriveerd. God is nog niet klaar. We zijn er nog niet, want we zijn een reizend volkje, onderweg naar het onbekende Vaderland.

* (Abrahamse, 2018, p.31)
** (Keller 2014, p.281)

Meer blogs van Elise vind je hier.


afbeelding
afbeelding.

Elise schreef een boek over haar depressie: Woestijnregen. Het is een dagboek waarin ze een aantal thema’s behandelt en de lezer meeneemt op haar weg door depressie en angst. Zonder gemakkelijke antwoorden, openhartig en eerlijk, vertelt ze over haar ervaringen met depressie en het leven met God.

Woestijnregen, Elise Brouwer, Boekencentrum, € 11,99

Foto: Roberto Shumski via Pexels

Geschreven door

Elise Brouwer

--:--