Hans de Booij wil 'nooit meer van God los'
Elsbeth Gruteke in gesprek met Hans de Booij over dat ene moment dat zijn leven veranderde
Zanger Hans de Booij kennen we vooral van zijn hit ‘Annabel’. Hij had en heeft een turbulente muziek carrière en misschien nóg wel een turbulenter leven. Zo’n anderhalf jaar geleden kreeg Hans corona en kwam in het ziekenhuis terecht. Terwijl zijn leven aan een zijden draadje hing, had hij een bijzondere ervaring. Een ervaring waar ook weer nieuwe muziek uit voort is gekomen: ‘Nooit meer van God los’. In de podcast Het Ene Moment gaat hij, in gesprek met Elsbeth Gruteke, in op de inhoud van dit lied.
'Vanaf het moment dat ik kón schrijven, ben ik verhaaltjes gaan schrijven', vertelt Hans de Booij. Hij blikt in de podcast terug op zijn jeugd, waar Eefje, met wie hij op de kleuterschool zat, zijn inspiratie was. De interesse voor muziek kwam later, in de puberteit: 'Ik had een vriend op de camping die me stond op te wachten bij de caravan. Hij wilde me iets laten zien. Hij deed zijn tent open en daar lag op het luchtbed een mooie, witte gitaar die hij gekregen had. Hij pakte de gitaar en het eerste akkoord dat hij aansloeg was een A-Mineur. De gitaar was vals, maar het klonk hemels. Toen wist ik: dit moet ik gaan doen.'
Jaren 70
Hans was het vijfde kind van zijn ouders, maar groeide op als enig kind. De vier kinderen die voor hem kwamen waren overleden. 'Dat verdriet van mijn ouders heb ik altijd met mij meegenomen', vertelt hij. Toch heeft hij ook warme herinneringen aan zijn jeugd. 'De wereld was toen nog niet gevaarlijk voor me. Ik herinner me ook niet dat ik ooit in aanraking ben gekomen met criminaliteit. En de muziek was natuurlijk fantastisch in de jaren 70. Het ene na het andere geweldige album kwam uit.' Ook zelf bracht hij al jong een aantal succesvolle hits uit; 'Annabel', 'Een vrouw zoals jij' en 'Thuis ben'.
In het ziekenhuis door Corona
De aanleiding voor zijn laatste lied: 'Nooit meer van God los', is ontstaan in het ziekenhuis, waar hij was opgenomen wegens corona. Hans: 'Het begon met wat griepverschijnselen, maar het werd steeds heftiger en heftiger. Voordat ik het wist ging het heel erg mis. Ik kreeg de hele dag door zuurstof en begon bloed te hoesten. Ik was me bewust van hoe kritiek mijn situatie was. Ik moest een potje met twaalf pillen innemen en begon daarvan te hallucineren. Ik zag een security staan die naar mij wees, toen naar zichzelf en toen naar boven. Ik was ervan overtuigd dat hij me kwam halen, dat het afgelopen was. Ik ben toen als een gek gymnastiek oefeningen gaan doen. Ik dacht: zolang dit lichaam het nog doet, ben ik nog niet dood. En ik begon het Onze Vader te bidden. De laatste keer dat ik dat gedaan had, was 50 jaar geleden. Er was iets met dat gebed, want ik werd heel kalm. Daarna viel ik eindelijk in slaap, ik had dagen niet geslapen. Vijf dagen later mocht ik naar huis.'
Bidden in geloof
'Na die periode ben ik ook niet meer gestopt met bidden. Ik wil vooral danken voor alles; voor de muziek in mijn leven en wat dat betekent heeft voor mensen. Voor de kinderen die ik heb. Voor het contact met mensen en voor de schoonheid. Christenen hebben het erover dat God liefde is. En daar ben ik het mee eens. Niemand anders dan Hij heeft me verlost. Daar zing ik in dat lied ook over.'
Geschreven door
Esther Tims-Van Helden
