‘Henk Binnendijk heeft mij bij Jezus gebracht’ – hoe een duidelijke boodschap Johan radicaal veranderde

Johan komt al sinds 1992 naar de Jongerendag, meestal met de koffiebar-groep uit zijn kerk in Zevenbergen. Een hechte club jongeren met wie hij de reis maakt, zingt, luistert en spreekt over geloof. De sfeer grijpt hem meteen, maar het zijn vooral de toespraken die blijven hangen. "Henk sprak niet omfloerst of voorzichtig, maar met een helderheid die je niet losliet."

In die tijd leeft Johan, zoals veel jongeren, een leven tussen twee werelden. Hij groeit op in de kerk, gaat naar de koffiebar, maar luistert ook volop naar technotrance, 2 Unlimited en Ace of Base. "Ik wilde geloven, maar ik wilde ook meedoen met de rest. Ik zat een beetje tussen twee werelden in."

Totdat hij beseft dat dat niet blijft werken. “Door alles wat ik hoorde en vooral door hoe Henk dat bracht, begon ik te voelen: dit kan niet half. Als ik Jezus wil volgen, moet ik dat voor 100% doen.”

De keuze die alles veranderde

Na een Jongerendag volgt het moment waarop hij de knoop doorhakt. Henk had het vaak zwart-wit genoemd: je kiest wel, of je kiest niet. Die woorden blijken beslissend. “Ik heb mijn niet-christelijke muziek weggedaan. Gewoon meteen. Al mijn opgenomen cassettebandjes gingen eruit. Vanaf dat moment ben ik bijna alleen nog gospel gaan luisteren.”

Hij ontdekt muziek via Spoor 7 (later Xnoizz), luistert naar Kenny Marks, krijgt een cd van Ralph van Manen en raakt later diep onder de indruk van Margaret Becker. “Het voelde alsof ik schoon schip moest maken. En dit was de keuze die ik wilde maken.”

Een veilige plek

Pas later beseft Johan hoe belangrijk de EO-Jongerendag voor hem is geweest, juist in een periode waarin het op school moeilijk was. “Ik ben als kind gepest. Dat deed veel met me. Maar op de Jongerendag voelde ik me veilig. Daar hoorde ik erbij. Daar kon ik gewoon zijn wie ik was.” Die veiligheid, gecombineerd met de duidelijke boodschap vanaf het podium, maakt indruk. “Het was een plek waar je stil durfde te worden. Waar je mocht nadenken over je leven.”

Johan blijft de Jongerendag jarenlang trouw. Hij ziet de muziek veranderen, de programmering breder worden, nieuwe stijlen opkomen. Van koren en gospelartiesten tot dance-acts als MIC. Hij herinnert zich de witte vlaggen tijdens White Ribbon Day in 1999, maar ook de diepe stiltes tijdens gebed.

“Vroeger kon het echt muisstil zijn,” zegt hij. “Dat duizenden jongeren tegelijk luisterden, dat was indrukwekkend.” Tegelijk ziet hij als docent dat de dynamiek verandert. “Jongeren zijn mondiger geworden. Ze raken sneller afgeleid, praten makkelijker door iets heen, vinden het moeilijker om stil te zijn. Dat zie ik niet alleen op de Jongerendag, maar ook in mijn klas.”

Een oproep vanuit ervaring

Juist daarom voelt Johan de behoefte om iets mee te geven. Voor jongeren die zoeken, twijfelen of zich in het ‘grijze gebied’ bevinden, heeft hij een heldere boodschap. “In een wereld waarin alles om aandacht schreeuwt, is het belangrijk om stil te durven worden. Om eerlijk te kijken: waar leef ik eigenlijk voor?” Hij weet hoe het voelt om ertussenin te hangen. “Maar ik weet ook hoeveel rust het geeft als je een keuze maakt.”

Wat blijft, is dankbaarheid. Voor de Jongerendag. Voor de veilige plek. En vooral voor de man die hem steeds weer wist te raken. “Henk Binnendijk had een manier van spreken die je niet losliet. Zijn liefde voor jongeren, zijn duidelijkheid: dat heeft mijn leven veranderd. Het is simpel: Henk heeft mij bij Jezus gebracht.”