‘Het jaar is oud het jaar is moe en sukkelt naar zijn einde toe’

De najaarsgolf is alweer uitgedoofd en Black Friday ging gewoon door. Toch een teken dat er weinig aan de hand is. Het gaf me te denken.

Het is nog maar een jaar geleden dat we weer in lockdown gingen. Ik kan het gevoel van chagrijn en overspanning nog zo voor de geest halen: Gaan we weer! Iedereen trekt zich terug in zijn eigen bubbeltje, van solidariteit was weinig te merken.

Het is nog maar een jaar geleden dat de QR-code diepe verdeeldheid zaaide. Dat ik door collega artiesten gebeld werd over de vraag hoe ik omging met de QR-code, omdat ze van voor- en tegenstanders berichten kregen met beledigingen, bedreigingen en Bijbelteksten (die combinatie gaat verrassend goed samen). Wat moesten ze doen? Optreden of niet? Er werd altijd wel iemand boos of buitengesloten. Kiezen was sowieso verliezen.

Het is nog maar een jaar geleden dat ik appjes kreeg waarin gewaarschuwd werd voor de waarschuwingen van appjes van anderen. Fakenieuws.

Het is nog maar een jaar geleden dat kerkenraden en oudstenteams zich tot diep in de nacht het hoofd braken over hoe ‘wijs’ om te gaan met verontruste gemeenteleden die de eindtijd voorzagen en hen die gewoon niet ziek wilden worden.

En nu? Een jaar later? Corona is achtergrondmuziek geworden. Bovenstaande alinea’s voelen als gesukkel in de zijlijn. Er is een nieuwe vijand, gelukkig eentje van buiten de grens. Dat schept tenminste een band: niets bindt beter samen dan een gemeenschappelijke vijand. Hij gooit nog geen bommen, maar dreigt met het dichtdraaien van de gaskraan. De energierekening van gevaccineerde en ongevaccineerde blijkt even hoog te kunnen zijn. En ook de zeespiegel stijgt voor hen even hard. Nieuwe tijden, nieuwe zorgen.

Rare wereld. Het gaf me te denken. Ik voel dat ik iets te leren heb. Maar wat? Helder denken lukt niet met een griephoofd. Misschien weet ik dat volgend jaar. Tot die tijd sukkel ik verder.