'Ik ben zo moe van wat God allemaal van me wil'

Makkelijk vasten in coronatijd: ik vast al tijden van sociale contacten (maximaal één per dag), knuffelen van vrienden, van mijn sportschool (valt niet zwaar) en van hoesten in mijn handen. Hoppa! Maar zo gemakkelijk kom ik er niet van af. De Tearfündamentalisten zetten hoog in: ik ga een wereld van verschil maken. Beetje megalomaan. Ik verwacht hooguit een heel klein wereldje van verschil. Dat lijkt me realistischer. Maar er wordt groot gedacht en ik merk dat ik daar acuut moe van word.

En ik ben niet de enige. Bij de podcast Eerst Dit (zou je daarvan ook mogen vasten?) citeerde Dirk de Bree een gemeentelid: “Ik ben zo moe van wat God allemaal van me wil.” Dat herken ik wel. Er wordt nogal wat van me verwacht: strijden in de hemelse gewesten, bidden om meer Geest, bouwen aan het koninkrijk, op de bres voor Israël, mijn plek innemen in de gemeente, missionair zijn in de wijk.

Allemaal goed bedoeld, maar het wasemt ook een voorwaardelijk christendom. Als ik nou eens A zou doen, dan kan God eindelijk eens B doen. God kan aan het werk op voorwaarde dat ik braaf mijn deel doe. Veertig dagen vasten volhouden bijvoorbeeld. De moed zinkt me al in de schoenen.

Je vindt me misschien een dikbuikige (klopt!) cynische (klopt niet!) slappeling die nooit iets wil proberen. Dat is onterecht. Ik probeer het juist elke keer. Het is me gewoon nog nooit gelukt om die hele vastenkalender uit en door te leven. Ik hoor blijkbaar niet tot het type gelovige krachtpatsers die geestelijk afgetraind dit soort dingen tot een goed einde weten te brengen. Het breekt me bij de handen af. Ik faal en voel de ongenadige veroordeling van het voorwaardelijk christendom. Ik doe niet A, tja: dan kan God niet B. Jammer Tim.

Maar ik geloof niet dat het een abc’tje is. Ik hang aan het infuus van onvoorwaardelijke genade en heb mijn buik vol van voorwaardelijke geestelijke drukdoenerij. Bestaat er zoiets als onvoorwaardelijk vasten? Dat zou voor mij een wereldje van verschil maken.