'Ik constateer een ernstige mate van knuf­fel­hon­ger'

Ik besluit de diagnose serieus te nemen, stap in de auto en overbrug in ijltempo de 250 kilometer naar het dorp van mijn familie. “Hoi mam, ik kom jullie knuffelen.” “Nee lieve kind, dat kan even niet. Die-en-die was hier een paar dagen geleden en blijkt nu corona te hebben, dus knuffelen is er niet bij.” Ik app een vriendin. ‘Rondje lopen?’ ‘Ben je hier dan?’ ‘Yep.’ ‘Oké, ik zie je zo.’

“Chrissie!” roep ik wanneer ik haar zie staan. “Geef me alsjeblieft een hug!” Ze zwaait naar me op anderhalve meter afstand en daar moet ik het mee doen. Terwijl we er stevig de pas in zetten, zanik ik aan één stuk door. Dat 500 kilometer rijden toch op z’n minst met één knuffel van een dierbare moet worden beloond, dat het een stomme tijd is, en dat we met z’n allen nog eens doodgaan aan afstandelijkheid en een gebrek aan oxytocine. Een jongen die op mijn bloedeigen neef lijkt, begeeft zich plots in mijn blikveld. Ik zet mijn handen rond mijn mond: “Martijn!” Hij kijkt om, loopt in mijn richting. “Wat doe jíj hier ineens?” “Ik deel vandaag gratis knuffels uit, wil je er een?” Ook hij is verstandig – en weigert.

Drie minuten later, het lijkt van Hogerhand geregisseerd, zie ik een jonge vrouw fietsen, kindje achterop, kindje naast zich en ze lijkt op mijn nicht. Herhaling van het verhaal. “Eline!” Ze keert haar fiets en sommeert haar dochtertje hetzelfde te doen. Het meisje dat me vijf jaar geleden tot oud-tante promoveerde, komt me verrast tegemoet. “Dat is Annemarie!” “Ha leukerd,” zeg ik. “Ik kom helemaal uit Groningen om lieve mensen te knuffelen.” Ze laat haar fiets vallen en loopt regelrecht mijn armen in voor de verrukkelijkste omhelzing aller tijden. Bloedband in actie. Het is de reistijd en de diesel meer dan waard.

NB: Dit gebeurde in augustus, toen het nog een stuk rustiger was rond het virus.

Beeld: Shutterstock