'Ik ging als 20-jarig meisje met deze wildvreemde man mee'

Nu was ik in Kampen al jaren lid van de evangelisatiecommissie. Ik verspreidde christelijke lectuur en ging daarna langs huizen om te vragen of mensen de blaadjes gelezen hadden en of ze misschien verder wilden praten. Dat was tot nu toe nooit het geval geweest.

Ik was opgetogen dat ik eindelijk eens de kans kreeg om het goede nieuws te vertellen aan iemand die ervoor open leek te staan. Het moest Gods leiding zijn dat ik tegenover deze man terecht was gekomen, daar was ik zeker van.

Helaas, toen we bij Hoogeveen waren, moest mijn metgezel eruit. Hier stond zijn auto geparkeerd, maar hij woonde in Groningen, dus wilde me best een lift naar huis geven. Dan konden we onderweg verder praten.

Ik moest razendsnel een beslissing nemen. Ik had nog nooit in mijn leven gelift. Ik kende deze man niet. Kon ik hem wel vertrouwen? Wat als het misging? Geen mens zou weten waar ik gebleven was. (We hebben het hier over de jaren tachtig: mobiele telefoons bestonden nog niet.)

Ik deed een schietgebedje waarin ik de Heer om bescherming vroeg en ging met hem mee. We praatten verder, hij zette me netjes thuis af, we wisselden adressen uit. Ik regelde een Bijbelcursus voor hem en vroeg iemand in Groningen hem te begeleiden. Die cursus heeft hij nooit gedaan. Wel kwam hij op een avond langs met dadels en roomkaas. Een paar weken later belde hij op een ochtend om te vragen of ik met hem mee naar Duitsland wilde vliegen, gewoon voor een dagje. Ik heb vriendelijk bedankt.

Ik ben benieuwd: wat zou jij een meisje van 20 aanraden als een vreemde man die over God wilde praten haar een lift zou aanbieden?