'Ik moet eraan geloven: mee naar de voet­bal­trai­ning'

Ik ben geen ochtendmens en baal ervan dat mijn luie zaterdagochtend al vroeg onderbroken wordt door zoiets als voetbal. Het heeft ook nog gevroren en diep in mijn jas weggedoken stel ik me op aan de zijlijn. Ik vind een fijne pilaar om tegenaan te hangen. Het team huppelt wat rond om warm te worden – ze hebben vandaag net genoeg spelers voor een vijf-tegen-vijfopstelling. Het andere team is veel groter, zij hebben zeker tien spelers. Laurens is de keeper, een taak die hij uiterst serieus neemt. Wel is het lastig dat alles in het Spaans gaat, want dat verstaat hij nog niet zo goed. En dat terwijl hij absoluut geen fouten wil maken.

Het spel begint, de bal wordt afgetrapt. Gelukkig komt er op het laatste moment toch nog een speler van ons team aanrennen. Zijn hele familie is mee en ze gaan met z’n allen recht voor me staan, waar ze samen met twee andere moeders beginnen te schreeuwen. “Jaime! Laat die bal er niet langs!” “Gavi, kom op, aanvallen, voorhoede, dek je tegenspeler!” “Dani, kom op, hou die bal tegen, laat ze er niet langs! Láát ze er vooral niet langs!”

Ik schrik op uit mijn slaapstand en probeer achter de moeders langs te kijken hoe het spel ineens zo verhit is geworden. Maar er is eigenlijk nog niets te zien. De meeste jongens slenteren wat over het veld en ik ontdek al snel dat ik geen noemenswaardige opwinding heb gemist. Maar de andere ouders zien duidelijk iets wat ik niet zie, want het geschreeuw wordt steeds luider.

Helaas heeft het weinig nut. Ons team komt niet eens in de aanval en ook het verdedigen lukt matig. Ik zie wel dat Laurens heel wat ballen tegenhoudt. Dat zien de andere ouders ook en naast het aanmoedigen van hun eigen kroost, beginnen ze nu ook specifiek naar de portero (de keeper) te roepen. “Goed gedaan, portero!” “Geweldige redding, portero!” En tegen hun eigen kinderen: “Gavi, laat de portero die bal nemen!” Laurens schrikt telkens als hij portero hoort. Hij denkt dat hij een bal mist of iets fout doet.

Dankzij de zon die doorkomt, ontdooi ik een beetje en ik stel mezelf voor aan een paar andere ouders. We blijken allemaal nieuw te zijn op school en trekken al snel de conclusie dat we moeten werken aan teamspirit. Om de daad bij het woord te voegen, gaan we na het 6-2 verlies de kantine in, waar een van de ouders ons allemaal trakteert op koffie en donut. Laurens zit zichtbaar te genieten van zijn team en alle complimenten van de ouders. Wat leuk dit! Misschien blijf ik wel vrijwillig meegaan – zelfs als Machiel weer mag autorijden.