Ga naar submenu Ga naar zoekveld

'Je ziet elkaar in je meest kwetsbare momenten'

Judy en Juliet hadden beiden borstkanker

Toen Judy (45) en Juliet (37) eind 2020 de diagnose borstkanker kregen, kenden ze elkaar nog niet. Daar kwam verandering in toen ze aan elkaar gekoppeld werden en tijdens het zware medische traject lief en leed met elkaar begonnen te delen. Inmiddels zijn ze hechte vriendinnen, waarbij ze elkaar door de moeilijke momenten heen slepen en regelmatig lachen om de benarde situaties waar ze mee te maken krijgen. ''Het is echt een zegen, het was zo geleid,'' zegt Juliet.

Deel:

Honderd procent kanker

Judy: “Ik heb in coronatijd veel gewerkt zonder BH. Ik had last van mijn borsten, maar ik dacht dat het PMS was – dat heb ik al mijn hele leven. Op een gegeven moment werd de pijn erger en ging ik, op aandringen van een vriendin, voor een mammografie. Ik werd binnengeroepen door de echoradiotherapeut en zij vertelde me: ‘Het is kanker. Met een zekerheid van 100 procent.’ Vooral tijdens de mammografie en de echo moest ik erg huilen. Gek genoeg werd ik rustig toen ik het nieuws kreeg. Dit is het dan, dacht ik. Ik vroeg gelijk wat voor behandeling ik kreeg – ik heb een zoon van veertien – en dat het om een curatieve behandeling ging, was voor mij heel belangrijk. Ik ging ervoor.”

Juliet: “We hebben bijna hetzelfde meegemaakt. Ik voelde zelf begin juli een knobbeltje en maakte een afspraak met de huisarts. Die verwees me door voor een mammografie. Twee weken later kon ik terecht. Mijn zusje wilde per se mee. ‘Wat als het slecht nieuws is?’, zei ze. Daar was ik helemaal niet mee bezig. Maar ik was blij dat ze in de wachtkamer zat, want het wás borstkanker. Omdat het hoogzomer was, keken we met onze drie kinderen uit naar een vakantie. Dat was het enige waar ik op dat moment om moest huilen. Je wilt gewoon niet thuiskomen met het nieuws dat mama kanker heeft en dat we óók niet meer op vakantie gaan. Uiteindelijk kon het wel: we zijn iets korter gegaan en daarna ben ik met de behandeling begonnen.”

Vriendin

Judy: “Juliet betekent alles voor me. Het hele medische traject had ik niet zonder zo’n fijne vriendin kunnen doen. Bovendien liep ze zo’n zes weken voor in het medische traject, dus ik kon alles van haar afkijken. Dat is zo’n zegen. Je deelt de moeilijke, maar ook de grappige dingen. Ik vind het heel bijzonder dat we zoveel lol hebben gehad. Ik moet denken aan die keer dat we allebei voor het eerst gingen zwemmen met een zwemprothese. Dat zijn best wel heftige dingen, maar omdat we het samen doormaakten konden we het luchtig houden en er grapjes over maken. Dan zeiden we tegen elkaar: ‘Ben je hem niet verloren in de wildwaterbaan?’ Voor dat soort momenten ben ik heel dankbaar, anders was het misschien toch een heel zwaar en gênant moment geweest.’

Juliet: “We kenden elkaar nog helemaal niet lang, maar zagen elkaar in onze meest kwetsbare momenten. En als er dan weer een behandeling achter de rug was, vierden we dat met een taartje, deelden we schoonheidsbehandelingen waar we blij van werden of stuurden we elkaar kaartjes. Dat bemoedigen gaat vanzelf. We voelen ons geen kankersurvivors, maar zijn het stiekem wel.”

Joggingbroek

Inmiddels zijn Judy en Juliet allebei schoon verklaard. Judy: “Het eerste jaar dat je borstkanker hebt, word je geleefd. Nu ben je meer op jezelf aangewezen. De buitenwereld ziet je weer op het schoolplein, je hebt weer kleren aan in plaats van een joggingbroek. Ook heb je weer haar, je ‘bént’ er weer. Terwijl het herstel heel zwaar is.”

Juliet: “Het voelt als een wederopbouw. Nu begint het omhoog klimmen, met ontzettend veel vallen. Het is niet teruggaan naar je oude ik, je moet leven met hoe je veranderd bent. Je moet echt weer een beetje wennen aan jezelf. Nu krijgen we daar weer de tijd voor.’

Lees meer in Eva magazine

Tekst: Esther Tims-van Helden
Fotografie: Elisabeth Ismail
Visagie: Judith Looye
Met dank aan: Grande des grandes, Den Haag

--:--