Lazarus staat op | Menselijkheid wint het altijd
16 juli 2019 · 06:30
Update: 15 november 2024 · 13:26
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
PopUpGedachte dinsdag 16 juli 2019 – Menselijkheid wint altijd
Ik probeer dan even streng te zijn, maar moet onwillekeurig toch lachen. En dat heeft ze precies door, de dochter van vier. Ze vindt een zwakke plek in mijn opvoedkundige patroon en baant zich een weg naar mijn hart. Weg is het goede voornemen, weg is het opvoed-dogma – voor eventjes natuurlijk, want we blijven heus opvoeden. Ik weet op zo’n moment dat heldere lijnen, voorspelbare regels en consequent-zijn het beste zijn in theorie. Maar de praktijk van de menselijkheid breekt altijd door het systeem. En een systeem dat te ver van die menselijkheid afwijkt, is ten dode opgeschreven, hoe machtig het er ook uitziet.
Leraren die heel vroeger, zo ik begreep, met harde hand de orde bewaarden en in straffe helderheid kennis in de koppies uitgoten. Er hoeft maar één moment van zwakte te zijn en het hele spelletje valt uiteen. Dan blijkt de leraar niet zo hard, het kind te leuk om op zo’n stoel gedwongen te houden en dan zijn we opeens weer mensen onder elkaar. Menselijkheid wint altijd.
Ik lees vanochtend over Mozes, de man die als babytje al in de Nijl gekieperd had moeten worden om verdere bevolkingsgroei van de Joodse minderheid in Egypte tegen te gaan. Maar mama was slim en zocht een uitweg, het hart ging onnavolgbare wegen, als een vluchteling aan onze grenzen die in paniek een kind omhooghoudt bij de grens en zegt: 'Kijk dan, kijk dan goed. Het kon de jouwe zijn.'
En de één die dan zegt: 'Kijk, slechte mensen, ze gebruiken hun kinderen als menselijk schild, kwaadaardige Arabieren zijn het.' Een ander moet huilen en weet het ook niet meer. En dat er iemand huilt is een teken van de toekomst. Dit kán het niet houden, daarvoor zouden er teveel mensen hun menselijkheid moeten verloochenen en dat gaat een keer mis. Het kan lang duren, zie de ellendige jaren 40-45, maar het gaat kapot. Dat belooft misschien wel dat verhaal van vanochtend, waar een klein Joods jongetje het overleeft, omdat de dochter van degene die het moorddadige bevel heeft uitgevaardigd gewoon een hart heeft. En met dat hart heeft ze zonder het te weten het hele gruwelijke systeem aan het wankelen gebracht.
In die dagen, (in Egypte, waar men uit angst voor bevolkingsgroei van de minderheid slavernij toepastte en de jongetjes die geboren werden, in de Nijl gooiden) nam een zekere man uit de stam Levi een jonge meisje uit diezelfde stam tot vrouw. Zij werd zwanger en bracht een zoon ter wereld. Het was een mooi kind en ze hield het verborgen, drie maanden lang. Toen ze geen kans zag haar zoon nog langer verborgen te houden, nam ze een mand van papyrus, bestreek die met pek en teer, legde het kind erin en zette de mand tussen het riet langs de oever van de Nijl.
Toch nog in de Nijl, zie je. Alleen anders. “De zuster van het kind ging een eind verderop staan, om te zien wat er met hem zou gebeuren. Even later kwam de dochter van de farao naar de Nijl om te baden, terwijl haar dienaressen langs de rivier heen en weer liepen. Zij ontdekte de mand tussen het riet en liet die door een van haar slavinnen halen. Ze maakte de mand open en zag daarin het kind. Het jongetje huilde, en vol medelijden zei ze: ‘Dat moet een Hebreeuws kind zijn.’”
Ze kreeg medelijden. En dat werd het begin van het einde van het systeem van de Farao. Mozes zal uiteindelijk het grote rijk op de kniëen brengen als gezant van de Eeuwige en met het hele Joodse volk vertrekken.
Zijn mijn systemen berekend op medelijden? Kunnen ze het hebben? Hoe is mijn werkomgeving ingericht? Hoe werkt jouw bedrijf? Gaat het kapot als er teveel medelijden is? Dan kun je maar beter alvast ergens anders gaan solliciteren.
Boer Jan van de Eemlandhoeve vertelt hoe elke paar jaar de inkopers van de grote supermarktketens wisselen. Ze mogen niet teveel band opbouwen met de boeren bij wie ze moeten inkopen, want dan zijn ze niet hard genoeg. Elke nieuwe inkoper krijgt de target om een paar procent minder uit te geven. Dat is een systeem dat meevoelen probeert uit te bannen. En het zal ten onder gaan. Zonde, want efficiënt je voedsel verzamelen en verspreiden zoals supermarkten dat in theorie doen, is een goed idee. Maar een systeem dat menselijkheid probeert eronder te krijgen, moet menselijkheid uitbannen en dat lukt de mens goddank op de lange duur niet. Trump zal dat niet voor elkaar krijgen, de EU zal dat aan haar grenzen niet lukken en de harde Joodse kolonisten kunnen hun kop wel in het zand steken, maar zij zullen nooit rust hebben zolang er nog op deze manier huizen onteigend en grond gevorderd wordt.
Er zullen altijd Mozes-kinderen zijn en Farao’s dochters. Gelukkig.
Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.
Dit artikel hoort bij de podcast
Lazarus staat op