Lazarus staat op | Voor alles is er de eeuwigheid

Voor alles is er de eeuwigheid

Als je 20 bent, heb je dat hele leven nog voor je. Op z'n dertigste verjaardag voelt een mens zich volwassen. Tegen de veertig begint het een beetje te knellen. Op je vijftigste probeer je jezelf te overtuigen dat je nog hartstikke jong bent. Op je zestigste weet je dat in elk geval je werkende leven er mogelijk zo’n beetje op zit. Op je zeventigste ga je terugkijken. Als je dat al haalt allemaal, natuurlijk. En het verschilt allemaal per karakter en type mens en omgeving en gezondheid en nog veel meer. Maar het ingebouwde rekensommetje dat verschilt bijna niet.

Ik ben nu 39, hoeveel kan ik nog doen? En wat komt er niet meer terug? Je moet wel zorgen dat je iets hebt achtergelaten, zegt iemand dan. Ik moet zeggen dat ik die druk aan de ene kant gezond en aan de andere kant ingewikkeld vind. Word volwassen: lijkt me een zinnige oproep aan iedereen die de volwassen leeftijd bereikt. Neem verantwoordelijkheid, neem je plek in. Doe het zo speels en zo dwars als je wilt, maar pak die positie. Je bent volwassen. Maar dat eindige, dat klokje dat doortikt, dat leven dat wel geleefd moet worden anders heb je straks spijt gehad, de lat die er ligt en de zaak die gedaan moet zijn, of dat nu allemaal behulpzame concepten zijn?

Er zit iets bevrijdens in dat oude gedachtengoed dat je, in verbondheid met de Eeuwige of met Christus, de eeuwigheid zou hebben voor alles. Als je even loslaat dat je na je dood op een harp eeuwig liederen moet gaan zitten kwelen en de gedachte toelaat dat dit leven slechts een soort begin zou kunnen zijn, een tijdelijk dromen waarna je na je sterven wakker wordt in een ontijdelijkheid. Dat er leven is na de dood. Fysiek, lichamelijk, concreet aards leven. Een onvoorstelbare gedachte. Werkelijk onvoorstelbaar. Sommigen haken af omdat het te onvoorstelbaar is, anderen zeggen: ja, ga door. Die haken af omdat het voor hen te voorspelbaar is. Die zijn hun hele leven al doodgegooid met het leven na dit leven en nemen het voetstoots aan. Zonder het overigens echt te voelen, want dat is bijna niet te doen.

Als het toch waar zou zijn, dan is alles wat we hier doen slechts spelen in de zandbak. Serieus spel hoor, het gaat om echte mensen, echte levens, echte hoop, echte liefde, maar wel met de gedachte dat alles wat van waarde is, eeuwigheidswaarde heeft en door zal leven na dit leven met jou.

Vandaag schrijft Paulus: Indien wij enkel voor dit leven onze hoop op Christus hebben gevestigd, zijn wij de beklagenswaardigste van alle mensen. Maar zo is het niet! Christus is opgestaan uit de doden, als eersteling van hen die ontsla­pen zijn.

Ik heb de hele tijd voor dit leven mijn hoop gesteld op de idealen, de leefwijze, de energie, de geest van Christus. Natuurlijk. En ik voel me absoluut niet beklagenswaardig, beste Paulus. Er zit iets in dat toenmalige denken, dat niet-bestaan uiteindelijk de vloek is. Dat je bestaan wordt uitgewist, dat het is alsof je nooit geleefd hebt. Dat is de dood, de echte dood. Volgens Paulus is in Christus alles wat je hier doet, wat waarde heeft, slechts een stapje op een grootse weg de eeuwigheid in, het voortbestaan. Ik kan me er niets concreets bij voorstellen en het duizelt gelijk van de vragen over hoe iemand zich zoiets voor zich zou zien.

Wat leuk eraan is, aan die gedachte? Dat is er namelijk wel. Dat het niet uitmaakt, of je nu faalt of succes hebt, of je nu iets groots realiseert of op de vierkante meter van je leven iets goeds hebt gezocht. Je mist niks, want alles kan nog. Je bent pas net begonnen. Dan kan die hele eierwekker van noodzakelijke relaties – want je zult maar alleen blijven – en noodzakelijk succes – je zult maar niets gerealiseerd hebben – in de prullenbak. Want het is allemaal maar oefenen hier. Aanmodderen soms. Keuzes maken en dan ontdekken of het goede keuzes zijn. Er zit een ontspanning in die gedachte die klopt, denk ik zo.

Tot zover vanochtend. Een hele goede vrijdag gewenst, een goed weekend. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.