Lazarus staat op | Wanhoop niet, lieve vrienden

PopUpGedachte vrijdag 4 oktober 2019 – wanhoop niet, lieve vrienden

Het regent pijpenstelen en de lucht is donker. Aan mijn keukentafel zit ik in het lamplicht op de vroege ochtend van deze vrijdag. Zoekend naar woorden, op het gevoel van de teksten van vandaag en met nog vers in het geheugen de verhalen van gisteravond. Een groot evenement over migratie met soms duistere verhalen over wanhoop én vol met ontmoeting, plezier, hoop, geloof, liefde en alles. En ik realiseer me weer hoe ongelofelijk belangrijk het houden en brengen van hoop voor me is.

Een tijd geleden herschreef ik twee gedichten van Joel McKerrow. Eentje heb ik al eens eerder voor je gelezen. Aan de Makers, heette die. Vanochtend de tweede. Omdat het past bij het gevoel van de Bijbelteksten van vandaag en bij de hoop en de rauwheid van gisteravond.

Wanhoop niet, lieve vrienden – omzetting van Do Not Despair van Joel Mckerrow

Er is teveel pijn hier. Heb je het gezien?
Of niet zozeer gezien als wel gevoeld? Laat dat wat stuk is om je hangen als een ketting.
Een zware keten. Als van verdriet. Er is teveel verdriet hier

Het kruipt onder je huid en verandert wat je voelt
Het kruipt onder je ogen en verandert wat je ziet
De blik verduistert en alles voelt hopeloos vandaag
Alles voelt hopeloos

Kleine meisjes worden genomen als sekslavinnen
Zelfmoord gebeurt bij de detentie-centra binnen
De zwarte man vermoord, het jochie dat levenloos aanspoelde op het strand
een vrouw mishandeld; een president met een grijpgrage hand,
opgesloten worden in je kleur
en kinderen verhongeren, dan zijn er altijd kinderen die verhongeren

Wanhoop is een waanzin
ik voel me zinloos
en staar het in de lege ogen

En toch, mijn dochter maakt me vrolijk,
En mijn zoon me aan het lachen
En toch, dat meisje is verkracht en ze kietelt haar broertje, kietelt haar broertje, dubbel van het lachen

En toch, dat meisje met aids en met schurft in Kampala’s straten. Kijk dan, ze giechelt zonder stoppen, giechelt tegen het vuur in dat haar van binnenuit verbrandt

En toch, die jongen werd wees, zijn familie vermoord. En hij speelt. Hij speelt. Steen papier schaar. Wint elke keer weer van mij. Elke keer.

En toch, kijk,
ze rennen elkaar achterna
In de kapotschoten huizen
Van een gebroken stad
Ze vliegen hun vliegers. Dansen. Dansen hun dansen. En dromen hun dromen
En toch, zingen nog de moeders.
En hun lied klinkt als hoop.
Als de vreugde van een feest

Ik volg het niet
Maar er is nog vreugde bij hen
Tussen de momenten van lijden
Te midden van hun teisteringen

Onder hun pijnigingen
En binnenin hen, in hen de ellendigen

Waar vreugde niet hoort
Daar bloeit ze
Het uitbundigste van al

Dus al zij, deze vernielde vrienden, als zij dan lachen dwars door alles heen
Dan moet ook ik een plek voor vreugde vinden
Zodat ik hen niet hinder in de vreugde die zij het minst van alle kunnen missen

En om hen te eren en waarderen
Moet ook ik de zon toejuichen die altijd weer vol kleur verrijst
Moet ook ik de bloemen vinden die hoopvol in de tuinen groeien
Moet ook ik de smaak van deze woorden proeven op mijn tong
Moet ook ik me door de kinderen laten meetronen
Ook verrukt hun handen grijpen en de lippen kussen van uitbundigheid
Ook ik moet dit bestaan gulzig tot me nemen

En geloven dat de God die de wereld maakte
Haar niet zinloos en zouteloos heeft voortgebracht
Zij heeft haar volgegoten, zo vol, zo overvol

Schoonheid is overal

Schoonheid is overal

Schoonheid is overal

Heb een prachtige vrijdag, ondanks alles. Met alles. In Alles. Deel het met anderen en reageer naar mij als het iets voor je betekent. Ik kan niet alles beantwoorden, maar ik doe mijn best.

Vrede en alle goeds

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.