Lily van Dijken: ‘Ik kwam in een wit pleeggezin, maar ben met open armen ontvangen’

Lily groeide op in een pleeggezin en deelt een bijzondere band met haar pleegouders. Ook haar pleegbroer en -zus spelen een belangrijke rol in haar leven. Haar biologische moeder was nog maar zestien toen Lily werd geboren. “Omdat mijn moeder zo jong was toen ze mij kreeg, woonde ik een paar jaar bij opa en oma in Suriname. Maar toen mijn oma ziek werd, ging ik terug naar mijn biologische moeder in Nederland, die ik amper kende. Dat ging niet goed. Ik werd mishandeld en verwaarloosd. Zo kwam ik in een pleeggezin terecht. Ik zou samen met mijn halfbroertje van drie naar het pleeggezin gaan, maar een dag voor mijn verjaardag overleed hij door een ongeluk. Zo kwam ik alleen in het gezin. Ik was net vijf geworden.”

Blond haar en blauwe ogen

“De eerste dag ging ik samen met mijn biologische moeder naar het pleeggezin. Met mijn nieuwe broer en zus, Erik-Jan en Nynke, met blond haar en blauwe ogen, ging ik buiten spelen. Op een gegeven moment ging mijn biologische moeder naar huis en wilde ze mij niet meenemen. We kwamen voor een kennismaking, dacht ik, maar ineens moest ik blijven. Toen stond ik daar, zonder een tas met kleding en speelgoed. Ik ging op de schoot van mijn nieuwe vader zitten en zei: ‘Ben jij mijn papa?’ ‘Ja’, zei hij. En zo is het gebleven. Mijn pleegvader Jan is rationeel en zakelijk. Hij hielp me met rekenen, wiskunde en Excel. Maar hij leerde me ook filosoferen. Mijn pleegmoeder Tineke is heel sociaal. Iedereen is altijd welkom. Ook heeft ze me geleerd om een ander te behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Ze was activiteitenbegeleider bij mensen met een verstandelijke beperking en na school ging ik vaak bij haar op het werk een broodje eten. De eerste keer vond ik dat eng, maar mijn pleegmoeder moedigde me aan om net zolang aan tafel te blijven zitten tot ik mijn broodje op had. Uiteindelijk wende ik eraan.”

Biblebelt

“De eerste jaren woonden we in een dorp bij Groningen, daarna verhuisden we naar ’t Harde, op de Biblebelt. Van deze omgeving ben ik gaan houden. We gingen ook naar de kerk. In Suriname was ik gewend om te zingen en te dansen in de kerk. Dat deed ik hier dus ook. Al snel werd verteld dat dit niet gebruikelijk is in deze meer traditionele kerk. Sinds een aantal jaar heb ik weer contact met mijn biologische tante en ga ik weleens met haar mee naar de kerk. Dan merk ik dat ik dat veel leuker vind. Het is wat ik me als kind herinner: vrolijkheid en dansen. En ook de manier waarop ze over God vertellen spreekt me aan. Dat zit toch in mij.”

Door mijn pleegouders én door de omgeving ben ik de vrouw geworden die ik nu ben.

Open armen

“Als het over pleegkinderen gaat, is dat vaak beladen. We denken dat het iets verdrietigs heeft, maar dat hoeft helemaal niet. Ik ben een pleegkind met een positief verhaal. Door mijn ouders én door de omgeving ben ik de vrouw geworden die ik nu ben. Ik kwam in een wit pleeggezin, maar ben met open armen ontvangen. Het voelde als een gespreid bed vanaf het moment dat ik de drempel over ging. Ik werd niet buitengesloten, en iedereen was gelijk. Qua uiterlijk ben ik het tegenovergestelde van Erik-Jan en Nynke, maar ik was gewoon one of the guys. Ik draaide mee in het gezin. Natuurlijk heb ik een rugzak. Buiten hield ik die ook op, maar thuis ging de rugzak af en toe open.”

Nieuwe fase

“Ook nu zien en spreken we elkaar nog veel. Voor mij zijn zij nog steeds mijn ouders, broer en zus. Laatst zijn mijn vriend en ik naar ze toe gegaan om ze het spel Keezen te leren.

Twee jaar geleden heb ik een boek over mijn leven geschreven, Het verborgen meisje, en bij de lancering waren mijn ouders erbij. Het blijft anders; ik ben niet hun biologische kind, maar als pleegkind ben ik goed terechtgekomen. Vanaf het moment dat ik mijn boek had gelanceerd, dacht ik: nu breekt er een nieuwe fase aan, een fase waarin ik ook open ben over mijn gevoelens en wie ik ben en wil zijn. En een fase waarin we nieuwe herinneringen gaan maken.”

Tekst: Joëlle Baelde
Beeld: Jelle Verhoeks