Majoor zonder kapsones

Niet denken, maar doen

Alida gaf haar leven al jong aan het Leger des Heils. In de eerste jaren werkte ze in een kindertehuis. De situatie: Na-oorlogs, 100 kinderen en 40 moeders in een oud pand. Altijd gebrek aan alles. Problematieken van drank, geweld, woningnood, armoede en verwaarlozing. Bosshardt deed niet moeilijk, ze dééd. Met een bakfiets door de binnenstad haalde ze spullen voor het tehuis; voor de kinderen en voor de moeders. In die tijd kwam ze ook vaak op de Zeedijk. En daar zag ze die problemen in een nog heftiger vorm. En het was daar dat ze besloot: ‘Dit is een plek waar het Leger des Heils een post zou moeten hebben. Zoveel nood, hier moet heil gebracht worden.’ Niet wegkijken, niet gaan filosoferen over de situatie, nee: denken in termen van heil. Hier zijn mensen in nood die God en ons nodig hebben.

Eenvoud en eerlijkheid

De majoor was regelmatig op tv te zien. Juist in die televisiewereld - in een cultuur van schijn en welvaart - herinnerde Majoor Bosshardt mensen ook aan een andere tijd, aan echtheid, aan andere idealen, aan een andere levensstandaard. Misschien was zij ook voor velen een herinnering aan vroeger, aan de eenvoud die je kon proeven bij je grootouders of bij een oude tante die nooit getrouwd was en die toch op de een of andere manier gelukkig was, écht gelukkig met haar rustige en eenvoudige leven. Zonder pretenties en wijs. Er zit een eerlijkheid, een eenheid des levens en een vorm van onschuld in haar die anderen opende, ontroerde, die anderen ook eerlijk maakte en open.