Manon wordt tijdens een genezingsdienst geraakt door God

Manon: ‘’Toen ik eind twintig was kwamen er steeds meer geloofsvragen bij me naar boven. Ik had sterk het gevoel dat er een God was. Iets in me zei dat ik me moest verdiepen in het geloof. Gewoon eens kijken wat het geloof precies inhoudt. Mijn vrienden waren daar totaal niet mee bezig. Ik hecht veel waarde aan de mening van mijn vrienden en hoe zij over mij denken. Ik wilde erbij horen en ik durfde daarom nooit de stap te zetten om naar een kerk te gaan.

Genezingsdienst

Mijn man en ik zijn 3,5 jaar bezig geweest om zwanger te raken van een tweede kindje. Ik heb veel miskramen gehad. Een gelovige kennis bad voor me. Zij heeft vroeger op ons gepast en toen we ouder werden hielden we contact. Ik vond het altijd fijn om naar haar verhalen over het geloof te luisteren. Ze nodigde me uit voor genezingsdiensten. In het begin ging ik niet in op haar uitnodigingen. Tot die ene keer dat ik toch besloot om mee te gaan. Waarom toen wel? Ik denk dat ik een sprankje hoop voelde dat deze dienst me verder zou helpen in wat ik mistte.’’

Voor het eerst naar de kerk

‘’Zodra ik de kerk binnen stapte voelde ik me veilig. Tijdens het zingen kreeg ik een warm gevoel door mijn hele lichaam. De liederen kende ik niet, maar ik pikte ze snel op. Ik zag voor het eerst mensen die hun handen omhoog deden tijdens het zingen. Ik wilde dat ook doen, maar mijn moeder stond naast me, dus ik durfde niet. Ik begreep waarom mensen hun handen omhoog deden. Het voelde natuurlijk.

Voordat de dienst begon werd er gebeden voor de mensen die God nog niet persoonlijk kenden. Er werd gevraagd om naar voren te komen. Ik stond op en liep naar voren. Ik wist niet wat me overkwam toen ik daar stond.  Een heerlijk warm gevoel overviel me. Ik vond het eerst eng om me daaraan over te geven, bang wat anderen van me zouden denken, maar toen ik daar stond liet ik die angst los. Ik dacht: ik doe dit voor mezelf en voor mijn relatie met God. Dat loslaten voelde als een ontlading. Er gebeurde zoveel in mijn lichaam. Ik voelde een tinteling in mijn tenen en vingers. Ik begon te huilen van ontroering. Ik wilde bij God horen en het maakte me niet meer uit wat anderen daarvan dachten.’’

Er keken tweehonderd mensen naar me, dat vond ik heel spannend

‘’En toen kwam het oproepje voor mannen en vrouwen die een kinderwens hadden. Er werd voor mij en mijn partner gebeden. Er keken tweehonderd mensen naar me, dat vond ik heel spannend. Ik vond het lastig om in het gebed mee te gaan en was heel erg bezig met wat er gebeurde. Het was allemaal nieuw. Ik had net uitgesproken dat ik voor God koos, ik had het idee dat ik daarom daar was. Het ging niet meer zozeer om mijn onvervulde kinderwens.’’
 

God bestaat

‘’Dat moment in die kerk was voor mij een bevestiging. Zie je wel; God bestaat. Ik ging toen gelijk vol voor het geloof. Ik vroeg gelovige bekenden of zij een kerk kenden die bij mij zou passen. Zo kwam ik uit bij Mozaïek 0318 in Veenendaal en daar ben ik gebleven.

Er zijn veel momenten in mijn jeugd geweest waarop ik me alleen voelde. Een eenzaamheid waarvan ik eerst dacht dat ik die kon opvullen bij mijn vrienden. Als kind ben ik veel gepest. We verhuisden regelmatig en ik vond het daardoor lastig om aansluiting te vinden. Ik hoorde er niet bij. Ik wist het toen nog niet, maar ik mistte God in mijn leven.’’

Bekering

‘’Twee maanden na mijn bekering heb ik me laten dopen. Er is sindsdien veel veranderd. Ik zie mezelf als een levendige getuigenis. Ik had een angststoornis, ik durfde niet alleen naar de winkel. Er moest altijd iemand mee. Nu kan ik alleen naar de kerk, durf ik alleen dingen te ondernemen. Dat is de grootste verandering sinds mijn leven als gelovige. De eerste keer dat ik alleen met de bus naar de kerk ging, voelde als een grote overwinning.’’

Een wonder

‘’Qua gevoel zit mijn geloof goed, maar ik mis nog theoretische kennis. Daarom volg ik nu de Alpha Cursus. Vorig weekend hebben we ‘Heilige Geest weekend’ gehad. Iedereen kreeg een kaarsje uitgedeeld met een eigen tekst. Op mijn briefje stond: ‘Mijn God heeft mij gehoord, hij luistert naar mijn gebed.’ Voor mij was dat heel bijzonder, want twee dagen daarvoor hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Dat was voor mij echt het teken dat God bij me is en dat Hij mij hoort.’’

Ondanks dit verdriet, voel ik me gedragen

Haar geloof geeft haar extra kracht nu Manons moeder ongeneeslijk ziek is. ‘’Mijn moeder heeft een hersentumor met uitzaaiingen. Eerder heeft zij al chemokuren ondergaan tegen longkanker. Nu is ze uitbehandeld. Ondanks dit verdrietige nieuws, voel ik me gedragen. We kunnen er niks aan doen.

Dat we juist in deze periode te horen hebben gekregen dat we zwanger zijn, voelt fijn. Het is voor mij een reden om door te gaan. Om goed voor mezelf te zorgen. Ik ben ervan overtuigd dat God ons niet ziek maakt, ik ben niet bezig met vragen als: waarom overkomt ons dit? Dit is wat we nu weten en we maken er fijne weken van.’’

Rust

‘’Mijn moeder is niet bang voor wat er komen gaat. In het ziekenhuis zijn we samen naar de stilteruimte geweest om samen in stilte te bidden. Natuurlijk zijn er ook verdrietige momenten en ga ik mijn moeder erg missen. Maar als ik die rust in haar ogen zie, dan denk ik: dat hebben veel mensen niet. Zij heeft rust voor het onbekende.’’

Durf de stap te zetten

‘’Ik hoop dat ik door mijn verhaal mensen kan bemoedigen om de stap naar God te zetten. Om daar zelf voor te kiezen. De meningen van anderen kunnen ervoor zorgen dat je niet durft te geloven. Maar ik hoop dat mensen toch die beslissing durven te nemen en dat ze iemand om zich heen hebben die hen over het geloof kan vertellen.’’

Dit interview vond eind 2019 plaats. Manon liet weten dat zij op 5 januari 2020 afscheid hebben genomen van haar moeder.

Lees ook: Surfend op meters hoge golven ontmoet Sharon God