Marieke haakt voor een rustiger brein

“Mijn allereerste haakproject was een roze uil. Sindsdien heb ik talloze creaties geproduceerd: monstertjes, kleertjes, lappenpoppen en ook een piano voor mijn vader, compleet met toetsen, armen, bolhoedje en een bierglas. Geven vind ik het leukst. Als iemand blij wordt van wat ik maak, word ik daar ook blij van.

Het begon dertien jaar geleden, tijdens een vakantie in Zeeland met de groep van de leefgemeenschap waar we toen als gezin deel van uitmaakten. Een buurvrouw kon haken en moedigde me aan een leuk patroon uit te zoeken en het gewoon te gaan doen. Toen ontdekte ik dat het best aardig ging en dat ik er energie van kreeg.

Ik houd niet van dat precieze, het is juist heerlijk om mijn fantasie de vrije loop te laten.

Ik werk als bureaumanager voor twee stichtingen, en moet daar mijn hersenen bij gebruiken. Dus mijn hoofd draait soms overuren. Haken helpt om alles te verwerken. Tijdens het haken hoef ik alleen maar te tellen en te creëren. Haakpatronen moet je leren lezen, in het begin is het net een soort algebra. Maar als je het eenmaal snapt, zit je erin en doe je soms vijftig keer hetzelfde. Ik word kalm van die regelmaat. Vaak wijk ik van patronen af, dan worden ze net een beetje anders. Ik houd niet van dat precieze, het is juist heerlijk om mijn fantasie de vrije loop te laten.

Ik heb heel veel gehaakt op verzoek. Als iemand iets wil hebben, verzin ik een manier om het te maken. Zo heb ik voor mijn nichtje een servies gehaakt, compleet met een grote laagjestaart. Voor mijn buurvrouw heb ik haar rode kever nagemaakt en mijn moeder is sinds vorig jaar Kerst in het bezit van een volledige kerststal. Voor mijn kinderen heb ik het meest gehaakt. Lappenpoppen bijvoorbeeld, met zelfbedachte kleertjes voor mijn dochter, en een punker-aap met een elektrische gitaar voor mijn zoontje. Ik vind het vooral leuk om wezentjes te haken, met elk een eigen persoonlijkheid.

In de jachtigheid van het bestaan is het fijn om je terug te trekken en bezig te zijn met iets kleins

Nu ik erover nadenk, zit dat creatieve echt in de familie. Mijn oma van 93 heeft een naaikamertje waar ze kleertjes en tasjes naait en verkoopt voor de zending. Mijn moeder breit en haakt ook graag en mijn vader is altijd aan het creëren. Zo wilde hij altijd graag onze ijsstokjes hebben — hij verzon altijd weer iets om te maken of te repareren. Die stokjes verdwenen dan in zijn grote hobby-atelier vol pianola’s, zelfgebouwde orgels, grammofoonspelers en andere apparatuur.

In de jachtigheid van het bestaan is het fijn om je terug te trekken en bezig te zijn met iets kleins. Dus voor mij zit geluk in een klein hoekje. Letterlijk, omdat ik echt maar in een klein hoekje in huis zit. Dan heb ik even niets meer nodig.”