Marjon kwam uit de kast en verloor hierdoor tweederde van haar vriendenkring

Ik ben nu vijf jaar uit de kast en heb mijn weg in het leven aardig gevonden. Er is echter één ding dat de grootste indruk op mij heeft gemaakt en mij soms nog beïnvloedt, en dat is afwijzing. Door de keuze te maken om eerlijk te zijn over wie ik ben (een lesbische vrouw die het niet ziet zitten om alleen door het leven te gaan) kwam afwijzing als een tsunami mijn leven binnen. Afgewezen om nog langer de taken uit te voeren die ik fulltime deed: spreekbeurten, christelijke conferenties organiseren, pastoraat, etc.

Afgewezen als vriendin: twee derde van mijn vriendenkring ben ik verloren. En dan komt de zwaarste afwijzing: "Wij denken dat God jou nu zal afwijzen." Of zoals de spreker op een grote conferentie zei: "Alle homo’s gaan naar de hel." Maar mijzelf verloochenen kon ik niet langer; ik ging er kapot aan.
"God, is er dan inderdaad geen ruimte meer voor mij in Uw hart?"

Nog steeds op mijn hoede

Nu, vijf jaar later, geloof en weet ik dat er gelukkig ook ruimte is voor mij in Gods hart! De bewuste vrienden en taken ben ik nog steeds kwijt, maar kind van God ben ik! Alleen … afwijzing laat sporen na, merk ik helaas. Door zo vaak de afwijzing te hebben gevoeld, merk ik dat ik mezelf moeilijk durf te laten zien. Nog steeds op mijn hoede voor weer een klap in mijn gezicht of een trap na. Ik merk dat ik soms door een bril van afwijzing naar mijn wereld kijk; vaker dan mij lief is.

‘Hé, die vriendin komt haast niet meer langs, zou …?’
‘Waarom heeft die alweer geen tijd voor mij?’
‘Vroeger voelde ik vaker iets van Gods liefde dan de laatste jaren; is God dan toch …?’

'God, help!'

Ik merk dat ik een stukje onbevangenheid, naïviteit en spontaniteit kwijt ben, en ik wil het terug! Ik wil mezelf, God en de wereld om mij heen niet bekijken door de bril van afwijzing. Maar hoe doe je dat?

De laatste tijd ben ik op een zoektocht gegaan naar een antwoord op de vraag hoe ik mijn bril van afwijzing afzet en weer kinderlijk onbevangen word, spontaan en openhartig naar mezelf, God en de mensen om mij heen.

De wereld om mij heen is wel iets veranderd, maar de grootste verandering zal in mij moeten plaatsvinden.

‘God, help! Ik krijg die bril van afwijzing niet van mijn neus, uit mijn denken.’

‘Lieverd, dat klopt’, zei de Vader, “je kijkt te veel naar de mensen in plaats van naar Mij. Kijk naar Mijn oneindige, voorwaardelijke liefde voor jou! Kijk naar hoe Jezus en Ik, Vader en Zoon/Kind zijn: Met dezelfde liefde waarmee Ik van Jezus hou, hou Ik van jou! Ik zal je nooit vergeten of verlaten! Niemand kan jou roven uit Mijn hand! Weet, voel, proef, geniet van Mijn eeuwige liefde voor jou! En in de mate waarin jij dit kunt ontvangen in je hart, in die mate zal afwijzing jouw leven, denken, voelen moeten loslaten.”

Geniet, heb lief, wees een onbevangen kind, omdat je weet wie jouw Vader is!

Deze blog is met toestemming van Marjon overgenomen van de website Verscheurd.