'Met schroeven en platen is een gebroken hart niet te repareren'

Mevrouw begint te lachen en kijkt haar man aan. “We zijn al ruim zestig jaar getrouwd.” Jaloersmakend mooi. Het is zo zeldzaam en zo kostbaar om zo lang bij elkaar te blijven in de dieptepunten en op de hoogtepunten van het leven. “Zestig jaar geleden was mijn moeder nog niet eens geboren”, zeg ik tegen haar. “Natuurlijk heb ik weleens een gebroken hart gehad”, antwoordt ze. “Dat deed meer pijn dan nu mijn enkel.”

Haar enkel is op drie plaatsen gebroken na een val door de gladheid. Ik zal de afwijkende stand moeten opheffen door een repositie – het op de plaats terugbrengen van het bot – en de enkel vervolgens gipsen. Tijdelijk, want ze moet ook een operatie ondergaan om de botten bij elkaar te zetten met fixatiemateriaal. Het wordt een lange weg van revalidatie en ze zal in het begin hulp nodig hebben.

“Mijn man zorgt goed voor me”, geeft ze aan. Opnieuw kijken ze elkaar in de ogen als een pas getrouwd verliefd stel. En dat op zo’n hoge leeftijd. Wat is het geheim? Om zo lang bij elkaar te blijven heb je meer nodig dan verliefdheid. Liefde maakt blind, zeggen ze, maar een huwelijk is een eyeopener. Hier is sprake van kiezen voor elkaar ondanks het gevoel. Terwijl wij vaak willen kiezen dankzij of vanwege het gevoel. En dat is zelden een goed recept om het lang vol te houden, want het gevoel is dynamisch en veranderlijk.

Met schroeven en platen is een gebroken hart niet te repareren. Daar is toch altijd weer een wonder voor nodig. Om opnieuw te geloven en lief te hebben, te vergeven. Gelukkig is dat wonder mogelijk omdat God ons leert lief te hebben. “Kunnen we nog iets doen om het herstel te bevorderen?” vraagt de echtgenoot van mijn patiënte. “Ja hoor, ontbijt op bed schijnt te helpen, en bloemen, lieve woorden, en een kus.”