'Mijn auto kreeg een hart­stil­stand'

Nu de kinetische energie mij nog vooruitduwt, zoek ik ruimte om twee banen op te schuiven naar rechts en op de vluchtstrook te stoppen. Het liefst naast de hectometerpaal, zodat ik niet hoef te lopen om te lezen waar ik precies ben. 

Als ik de motorkap open en al die ‘organen’ van de auto zie, probeer ik met mijn dokterskennis de diagnose te stellen. Het zal vast het hart zijn, ik hoor namelijk niets kloppen. Ik zou het wel aandurven om een borstkas te openen op straat als het echt moet, maar als er mensen zijn die dat beter kunnen, dan moet je ze gewoon bellen. Ik bel de ANWB – helaas al voor de tweede keer in een week. Mijn eigen auto was met een kapotte brandstofpomp bij de garage en ik heb de auto van mijn vader geleend. Ik voel me schuldig dat ik ze twee keer in een week nodig heb en verontschuldig me tegenover de monteur.

Hij is nu de man op wie ik mijn hoop vestig. Ik moet namelijk hoe dan ook op mijn werk verschijnen. De avonddienst kan niet naar huis als ik er niet ben. Na een paar seconden vraag ik hem al: “Kunt u het fixen?” Hoe fijn is het dat we iemand kunnen bellen om een probleem te fixen. Net zoals we de ambulance bellen als ons lichaam gefixt moet worden, is hier de man van wie ik het nu allemaal verwacht bij de auto van mijn vader.

Mijn gedachten dwalen af. Het leven is ook een rit, regelmatig met flinke snelheid. Maar soms sta je ineens langs de lijn, afhankelijk van iemand die het moet komen opknappen. Hopend en biddend op een goede afloop. Helaas deze keer: de distributieriem is geknapt met forse schade, dit is niet zomaar te repareren. Terwijl mijn auto met een hartstilstand op de ‘ambulance’ wordt geladen voor een tijdje intensive care, brengt vervangend vervoer mij aan het begin van de nacht naar het ziekenhuis. Beter laat dan nooit.