Muntje

Het was een New Wine-muntje. Terwijl ik het door mijn hand liet glijden, voelde ik me een beetje weemoedig. Hoe dat zo? Ik heb toch een enorme haat-liefdeverhouding met dat soort conferenties? Dat komt doordat het mij en mijn gezin niet goed lukt om een braaf christelijk gezin te spelen. Een hele week faken dat je het volgens de christelijke boekjes doet: da’s topsport voor ons. Wij zijn nu eenmaal niet zo’n gezin dat jubelend in vrije aanbidding de haringen in de grond slaat en verlangend naar de grote samenkomsttent rent.

Het komt waarschijnlijk door mij: de grootste conferentie-draaikont die er is. Ik voel nooit het goede tijdens de aanbidding (tenminste, de mensen om me heen voelen iets wat aan mij voorbij gaat), ik vind de sprekers vaak losgezongen van elke realiteit en die ene keer dat ik discreet voor me wilde laten bidden, werd ik direct herkend: ‘Tim... wie doet er ministry voor Tim?!’

Mijn geestelijke ervaring lijkt vaak op het douchen op zo’n conferentie: er stroomt nagenoeg niets en de douche bij mijn buurman lijkt altijd harder te stromen. Vaak moet ik zowel geestelijk als fysiek de hele vakantie nog bijkomen van het charismatische geweld.

Waarom ga ik dan eigenlijk? Het is een Bijbels idee: elke Jood moest elk jaar op conferentie naar Jeruzalem. Dat zal ook niet altijd even geestelijk geweest zijn. Daarnaast ben ik elk jaar toch ook weer verrast. Door een liedtekst of één zin uit een preek die ik dan maar als een woord-voor-mij name-and-claim. Of gewoon door een gevoel waardoor ik weer weet dat het goed komt, ondanks mijn gestuntel.

En ik ga ook voor de vrienden die ik elk jaar weer tegenkom. Voor die ene avond zo hard met hen lachen en relativeren dat ik weer een jaar evangelische grootspraak kan hebben. En voor dat ene moment dat het hele gezin in een samenkomsttent is en ik dat ook kan doen, maar toch in de zon ga zitten genieten van een versgemalen koffie. Gekocht met zo’n geel muntje.