'Niets kan dit verdriet goedmaken'

Tot mijn oog valt op een nieuwsbericht ernaast: Izan en Ruben zijn gevonden. Op slag ben ik mijn essay en kersthebberigheid vergeten. Izan van 3 en Ruben van 5 waren tijdens het verschrikkelijke weer­fenomeen Dana in huis met hun vader. Tot het water met zo veel kracht langs hun huis kwam, dat een muur werd weggeslagen en de drie zonder pardon werden meegesleurd. De vader kon zijn twee jonge kinderen niet vasthouden. Alleen hij werd gered uit een boom, waaraan hij zich een aantal uren vast heeft weten te klampen. Van de jongens ontbrak elk spoor.

Tot nu dus. Vijftien dagen na de ramp werden de lichamen van de jongens gevonden, op twee verschillende plaatsen, een paar kilometer bij hun huis vandaan. Ik huil. Wat verschrikkelijk moet dit zijn om mee te maken. Eindelijk hebben deze ouders de lichamen van hun kinderen terug, en tegelijkertijd hebben ze niets meer. Ik denk aan mijn eigen kinderen en wat ik zou doen. Ik zou ook thuis schuilen, je verwacht toch dat je daar veilig bent. Maar ik huil ook van onvermogen. Dit natuurgeweld houd je niet tegen. Bovendien, ik zit in Madrid, ik kan niets doen.

Door Dana zijn meer dan tweehonderd mensen om het leven gekomen, er wordt nog steeds gezocht naar vermisten en het opruimen is nog lang niet klaar. En dan is er nog alle schade aan woningen, gebouwen, bedrijven en bijvoorbeeld sinaasappelplantages.

Niets kan dit verdriet goedmaken

Zoals dat gaat bij een grote ramp, wordt er gezocht naar de schuldige. De regiopresident zat gewoon in een restaurant te eten toen deze ramp zich voltrok. Hij is ‘de slechterik’. Maar ook de landelijke overheid heeft ‘gefaald’, en de koning werd uitgemaakt voor ‘moordenaar’. Zelf twijfel ik aan de constructie van de huizen. Bijna de helft van de slachtoffers stierf in zijn eigen huis of garage. Veel huizen hier zijn gebouwd met een enkelsteense buitenmuur, met aan de binnenkant een dikke laag isolatie, afgewerkt met gipsplaten. Ik ben geen bouwkundige, maar mij lijkt het een gammele constructie. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat het geen enkele zin heeft om iemand of iets de schuld te geven. Niets kan dit verdriet goed maken.

Normaal gesproken leef ik echt op van Kerst. Het fijne vooruitzicht van gezelligheid, warmte, een knapperend haardvuur, brandende lichtjes, mooie muziek en – wie weet – zelfs een paar dwarrelende sneeuwvlokken. Maar nu denk ik aan de ouders van Izan en Ruben. Aan de kinderen zelf. Waarom moest dit gebeuren? Onbegrijpelijk! Het lijkt een hopeloze situatie.

Toch geeft ook juist dit vreselijke natuurgeweld een andere dimensie aan Kerst. Nee, geen magische wereld van sneeuw en lichtjes. Maar als er geen enkele hoop lijkt te zijn, kies ik ervoor om tóch te geloven in iets wat onwaarschijnlijk lijkt. Een goddelijk Kind, dat troost en vrede brengt. Er is toch nog hoop.