'Sinds mijn 25e worstel ik met depressies'

Hoewel... Toen ik nog in Amsterdam woonde, viel juist de lente altijd heel rauw op mijn dak. Al die blije mensen die op terrasjes gingen zitten en vrolijk liepen te doen – ik kon er niks mee. Want wat was er nu precies veranderd aan hun persoonlijke leven nu het voorjaar werd? Niks toch? De herfst en de winter pasten veel beter bij hoe ik me voelde, en de lente veroorzaakte kortsluiting in mijn hoofd.

Totdat ik (terug)verhuisde naar het Veluwse platteland. Daar ging ik de winter beleven zoals-ie echt is: grauw, grijs, doods. Januari, februari, maart en zelfs april vormen een sombere keten van korte, donkere dagen. De lente ging ik juist waarderen. Niet vanwege de terrasjes, maar omdat eindelijk de bomen weer groen worden en de vogelvluchten niet van ons weggaan, maar terugkeren. Puur. Hoopvol.

Onze voorouders, de Saksen, beleefden de winter ook heel intens. Ons westerse, supergeïnformeerde brein gaat er al van uit dat het ooit weer voorjaar wordt, maar voor hen was dat nooit zo zeker. En daarom vierden ze het midwinterfeest met volle teugen om die donkere tijd te overbruggen én met de opluchting dat de dagen langer werden en het donker verdreven werd door het licht. Want ook bij de Saksen gebeurde wat je aan het eind van de winter bijna niet meer durft te hopen: er kwamen knoppen aan de bomen, er gingen bloemen bloeien.

Wat ik daarvan leer? Al is het winter in je hoofd en zie je het niet: er is hoop! Er komt nieuw leven.

Dus: leve de winter, want de lente komt eraan! Alles wordt nieuw. Het komt weer goed.