'Sing Sing' bijzonder ontroerende ge­van­ge­nis­film

De film volgt een groepje gedetineerden die samen een theatervoorstelling maken in het kader van een vrijwillig creatief programma: Rehabilitation Through the Arts. Zware jongens zijn het, die veel butsen hebben opgelopen en domme dingen hebben uitgespookt. Maar als ze samen improvisatieoefeningen doen en kringgesprekken voeren, valt dat allemaal weg. Onder leiding van Brent, de sympathieke groepsleider, ontstaat er ruimte voor uitingen die op dit soort plekken zeldzaam zijn: openheid, vertrouwen, kameraadschap.

Sing Sing is niet het soort film dat draait om grote, verrassende wendingen. Er zijn wat onderlinge conflicten, er is een tragisch ongeluk, een van de mannen probeert te bewijzen dat hij onschuldig vastzit. Maar in het gros van de scènes zien we de groep gewoon samen praten en repeteren. En dat is ook genoeg. De manier waarop het creatieve proces en de ontluikende vriendschappen worden verbeeld, heeft iets buitengewoon ontroerends.

Niet in de laatste plaats is dat te danken aan de ontstaansgeschiedenis van de film. De cast bestaat voor een groot deel uit ex-gedetineerden die zelf ooit aan dit programma meededen en nu varianten spelen op zichzelf. Slechts een handvol personages wordt vertolkt door professionele acteurs, maar de onervaren spelers doen daar nauwelijks voor onder. Heel bijzonder hoe de makers dat samen voor elkaar hebben gekregen.

Tussen de vele berichten door over het ellendige Amerikaanse rechtssysteem, biedt Sing Sing een sprankje hoop dat er toch ook ruimte kan zijn voor menselijkheid en echte rehabilitatie. Het feit dat de film al werd genomineerd voor ruim tweehonderd prijzen, toont wel aan dat er behoefte is aan zulke verhalen.

Regie: Greg Kwedar. Met o.a. Colman Domingo en Clarence Maclin. Nu in de bioscoop.