Sylvia was jarenlang pleger van huiselijk geweld

Jarenlang was Sylvia pleger van huiselijk geweld. Dat begon al in de relatie met haar vriend toen ze negentien jaar oud was. “Hij was ontzettend lief voor mij, maar ik kon daar helemaal niet mee omgaan. Als we ruzie hadden, schreeuwde ik vaak naar hem en zodra ik geen woorden meer had, werd ik fysiek agressief. Dat leerde ik van mijn vader, ook hij werd gewelddadig als hij emotioneel was. Ik kan mij herinneren dat ik zelfs een keer een grote fauteuil naar mijn vriend heb gegooid toen ik heel boos was.”

Als ik geen woorden meer had, werd ik fysiek agressief

Na die avond maakte haar vriend duidelijk dat Sylvia hulp nodig had en liet Sylvia zichzelf opnemen. “Er kwam allerlei ellende naar boven, zoals het misbruik door mijn opa, maar aan het verwerken van het fysieke geweld van mijn vader kwam ik niet toe. Ik denk dat daardoor dit patroon in mijn leven niet doorbroken werd.”

Huiselijk geweld in het huwelijk

De relatie met haar vriend strandde en Sylvia leerde haar echtgenoot kennen. Ook in hun huwelijk was sprake was huiselijk geweld. “Mijn man reageerde altijd heel stoïcijns als ik hem sloeg: hij negeerde mij en liep weg. Terugslaan heeft hij nooit gedaan.” Toen haar oudste zoon zeven jaar was, werd Sylvia ook gewelddadig naar hem toe. Dat had te maken met een gevoel van controleverlies, denkt ze als ze terugkijkt op die periode. “Mijn zoon vertoonde gedrag dat compleet nieuw was voor mij: hij luisterde slecht, ging vaak zijn eigen gang en liep meermaals weg van school. Ik vroeg mij af waarom ik mijn eigen kind niet onder controle had. Wat deed ik verkeerd? Het geweld werd een patroon: ik zette hem hardhandig op de trap, duwde hem of trok hem mee. Ook schreeuwde ik tegen hem en sloeg ik hem. Al met al is dat patroon zo’n anderhalf jaar in stand gebleven.” Haar man praatte haar gedrag soms goed. “Hij zei dan: ‘Ik heb vroeger ook weleens een tik gehad en ben daar niet slechter van geworden.’ Dat vatte ik op als vrijbrief.”

Het geweld werd een patroon

Toen Sylvia haar zoon een keer boos op bed gooide, wist ze dat ze hulp nodig had. “Hij keek mij aan met een bepaalde blik in zijn ogen waardoor ik wist: dit moet stoppen. In die blik zag ik namelijk mijzelf als meisje terug.” Diezelfde avond belde Sylvia met jeugdzorg om te vertellen dat ze haar kind sloeg en daarmee wilde stoppen. “Dat was doodeng. Ik was bang dat mijn zoon uit huis geplaatst zou worden, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Na die avond heb ik nooit meer fysiek geweld gebruikt.”

Het gezin kwam in een hulpverleningstraject terecht, waardoor Sylvia beter leerde omgaan met het gedrag van haar zoon en haar eigen verleden verwerkte. De band met haar zoon is nu heel goed. “Hij zit nu middenin de puberteit en we kunnen overal over praten. Natuurlijk heeft het wel een aantal jaren geduurd tot hij niet meer bang was om geslagen te worden, maar inmiddels weet hij dat ik dat nooit meer zal doen. Als hij nu lastig gedrag vertoont, laat ik hem gewoon uitrazen en praten we er later over.”

Ervaringsdeskundige

Inmiddels zet Sylvia zich als ervaringsdeskundige in om het taboe op huiselijk geweld te doorbreken en om andere vrouwelijke plegers en ex-plegers te helpen. Bij trainingen aan wijkteams vertelt ze open over haar verleden. “Zo leren professionals die met huiselijk geweld te maken krijgen verbinding te zoeken met zowel het slachtoffer als de pleger. Mensen hebben al snel een oordeel over een situatie, maar doordat ik een open boek ben, begrijpen anderen steeds beter hoe situaties van huiselijk geweld ontstaan en hoe ze daarmee om kunnen gaan.”

Lees ook: Sophie is slachtoffer van huiselijk geweld en raakte haar kinderen bijna kwijt