'25 jaar in dienst bij de EO: is dat iets om trots op te zijn?'

Het staat iedereen vrij dat laatste te denken, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat ik blij en vooral ook dankbaar ben. Blij omdat ik 25 jaar heb gewerkt met het interviewtalent dat God mij gaf. Dan is het extra tof dat talent te kunnen gebruiken bij een club waar ik me doorgaans echt thuis voel. Wie heeft er zo veel geluk dat hij al jong ontdekt wat zijn talent is en dan ook nog een plek vindt waar dat talent volop gebruikt kan worden?

Overigens vraag ik me regelmatig af: stel dat ik 100 jaar eerder was geboren, had ik dan ook iets aan dat interviewtalent gehad? Ik denk het eigenlijk niet. Waarschijnlijk was ik dan gewoon boer geworden en had ik mijn leven op het land doorgebracht. Niks mis mee, maar wel jammer van dat talent, lijkt me.

Ik ben behalve blij ook echt dankbaar, merkte ik. Dankbaar naar God, maar zeker ook naar de mensen die leiding aan mij gaven in die 25 jaar. Hilversum kan best een onveilige omgeving zijn en het vak van presentator is een kwetsbaar. Met enige regelmaat worden collega’s tamelijk genadeloos van hun sokkel getild: “Zie maar hoe je het verder rooit.” Dat is mij niet gebeurd. De mensen die over mij gesteld zijn, hadden en hebben best wat op me aan te merken af en toe, maar dat werd en wordt altijd volwassen uitgesproken. Dat is bijzonder en waardevol.

Ik bespeur bij mezelf wel enige twijfel of ik m’n werk zinnig genoeg vind. Ik doe het met groot plezier en m’n bazen zijn tevreden, maar heeft u als kijker en luisteraar er ook echt iets aan? Natuurlijk, journalistiek is heel belangrijk in een democratie. Maar of mijn individuele bijdrage daaraan echt potten breekt, betwijfel ik.

Toen ik thuis die vraag besprak, kwamen we tot de conclusie dat dat eigenlijk een elitaire vraag is: we hebben kunnen eten, de afgelopen 25 jaar, en de hypotheek kunnen betalen en kinderen groot kunnen brengen. Is dat niet zinnig genoeg?