Van moslim naar christen: Yasamin leerde Jezus kennen

“Ik kom uit Teheran en had tot mijn zevende een normale jeugd. Toen Khomeini, na een revolutie in 1979, aan de macht kwam, veranderde ons leven echter drastisch. Deze nieuwe regeringsleider kwam namelijk met een conservatieve islamitische wetgeving en voerde de sharia in. 

We kregen onder andere te maken met nieuwe kledingvoorschriften. Doordat ik een sterk verlangen voelde om mij in te zetten voor de zaak van de islam, vond ik het niet erg dat ik met een hoofddoek de straat op moest. Ik wist dat als ik Allah wilde volgen, ik mij aan alle regels van de islam moest houden. Ik bad drie keer per dag in de richting van Mekka, droeg een hoofddoek en vastte op gezette tijden.”

‘We moesten halsoverkop uit Iran vluchten’

“Ik trouwde met een moslim en samen leefden wij volgens de wetten van de Koran en hielden we ons aan alle door Khomeini opgelegde leefregels. Toch viel mijn man in ongenade en moesten wij in 2000 halsoverkop uit Iran vluchten. We vroegen in Nederland politiek asiel aan en kregen, tot onze opluchting, een verblijfsvergunning.

Eenmaal in Nederland kwamen wij in aanraking met christenen. We wisten niet veel van het christelijk geloof, want als moslim is het verboden om je te verdiepen in andere geloven. Het enige wat ik over het christendom wist, waren wat herinneringen uit mijn jeugd. Aan de Armeense christenen in Teheran die met kerst een kerstboom hadden en zeiden dat de profeet Jezus de Zoon van God was. 

Ik voelde me diep van binnen nieuwsgierig naar de manier waarop christenen hun geloof beleefden. Toen we een tijdje in Nederland woonden hadden mijn man en ik allebei een onverklaarbaar verlangen om een keer een kerkdienst te bezoeken.” 

‘Ik was bang dat Allah mij zou straffen’

“We zijn op eerste pinksterdag ons huis uitgestapt en vonden een kerk door op het geluid van de kerkklokken af te gaan. We voelden ons meteen welkom in deze kerk en de sfeer was heel fijn. Ondanks dat wij nog geen Nederlands konden verstaan, werden wij allebei geraakt tijdens de dienst. Na die dag zijn we elke zondag naar de kerk gegaan en kregen wij een fijne vriendengroep binnen de kerk. 

Toch was ik elke keer bang voor de straf van Allah, als ik naar de kerk was geweest. Voor een moslim is het namelijk een grote zonde om naar een christelijke kerk te gaan. Als ik uit de kerk kwam viel ik meteen op mijn knieën om het moslimgebed te bidden.” 

‘Mijn gebeden hoeven niet volmaakt te zijn’

”Na elk moslimgebed, vroeg ik me meer af waar de vormen eigenlijk voor dienden en waarom ik alleen maar op gezette tijden mocht bidden. En waarom moest ik een hoofddoek dragen als ik tot Allah bad. Hij had mij tenslotte geschapen en wist hoe ik er onder mijn hoofddoek uitzag. Ik besloot zonder hoofddoek te bidden en niet langer in het Arabisch tegen God te praten. Ik ging in mijn moedertaal en vanuit mijn hart bidden. God en Allah haalde ik nog door elkaar, maar steeds meer kwam het besef dat het niet langer nodig was om me vast te houden aan allerlei vormen, omdat God van mij houdt zoals ik ben. Ik realiseerde me dat mijn gebeden niet volmaakt hoeven te zijn, als ze maar uit mijn hart komen.”

‘Meer en meer raakte ik los van de Koran’

“Helaas was onze kennis van de Nederlandse taal destijds nog onvoldoende om de preken in de kerk goed te kunnen begrijpen. Toen we werden uitgenodigd in een kerk waar een vertaler aanwezig was, zijn we op die uitnodiging ingegaan. In deze kerk stonden mensen in aanbidding met hun handen omhoog en werd er veel gezongen. Het was voor ons een openbaring dat het geloof op deze manier beleefd kon worden. Het raakte mij zó, dat ik niet meer kon stoppen met huilen van vreugde.

Wij keken regelmatig naar een programma van een islamdeskundige op de Iraanse televisie. Deze man vertaalde woord voor woord wat er in de Koran stond en hoe meer ik leerde, hoe meer het tot me doordrong dat dit niet de God was die ik zocht. Meer en meer raakte ik los van de Koran.” 

‘Voor een moslim is een drieenig God moeilijk om te geloven’

“Via internet vonden wij een Iraanse kerk in Nederland. Toen we daar voor het eerst waren, heb ik gehoor gegeven aan de oproep om naar voren te komen voor een gebed. Toen ik voor in de kerk stond en er voor mij gebeden werd, kwam er een onbeschrijfelijk warm gevoel in mijn hart. De voorganger zei dat ik mijn hart aan Jezus moest geven, maar ik begreep niet hoe ik mijn hart aan een profeet moest geven en bad: profeet Jezus, ik kan niet mijn hele hart aan U geven, maar hier heeft U een klein stukje van mijn hart. 

Voor een moslim is het erg moeilijk, bijna onmogelijk, om te geloven dat God drieenig is en dat Jezus tegelijk God én Zoon van God is. Alleen de Heilige Geest kan de gedachtegang, dat Jezus een profeet is, doorbreken.”

‘Alleen door Jezus kun je bij God komen’

“Toen ik op een dag naar een Iraanse christelijk preek op televisie keek, zei de voorganger: ‘Heb jij je hart nog niet volledig aan Jezus gegeven?  Dan roep ik je op om vandaag je hele hart aan Hem te geven, want alleen door Jezus kun je bij God komen.’

Ik ging meebidden en op dat moment gaf ik mijn hele hart aan Jezus. Eindelijk besefte ik Wie Jezus is! Kort daarna kreeg ik een visioen, waarin ik samen met mijn man, hand in hand met Jezus, over een donkere, smalle weg liep. Aan het einde van deze weg zagen we de hemel. Plotseling werd ik overspoeld door een helder licht. Jezus zei tegen ons: ‘nu kunnen jullie terug’. We keken achter ons en het pad was overspoeld met een onbeschrijfelijk mooi licht.” 

‘Het werd licht in mijn hart’

“Op Goede Vrijdag, enkele dagen na mijn visioen, bad ik samen met mijn man of God ons wilde laten voelen dat Jezus ook voor ónze zonden was gestorven. Ik voelde er namelijk nog niks bij. Tijdens dat gebed gebeurde hetzelfde als in mijn visioen; het werd licht in mijn hart en ik voelde zoveel warmte. Ik begon te lachen van vreugde en dankte Jezus dat Hij voor mijn zonden was gestorven. Het was alsof mijn ogen werden geopend en vanaf dat moment geloof ik met heel mijn hart dat Jezus Gods Zoon is en dat Hij voor míjn zonden aan het kruis is gestorven.” 

* Yasamin is niet de werkelijke naam van de geïnterviewde