Van off-grid droom naar rauwe wer­ke­lijk­heid: 'A new kind of wilderness'

Hun dagen zijn gevuld met moestuinwerk, hout hakken en samen koken. Hun leven, dat Maria liefdevol vastlegt in foto’s en op haar blog Wild + Free, lijkt misschien op een modern sprookje. De vier kinderen Ronja, (Maria’s oudste dochter uit een eerdere relatie) Freja, Falk en Ulv groeien op in de natuur. Maar die idyllische off-grid droom verandert wanneer Maria in oktober 2018 een verpletterende diagnose krijgt.

“Ik ben ziek. Het is baarmoederhalskanker. Voor mijn gevoel kwam het uit het niets. We moeten ons een weg banen door een nieuw soort wildernis: de kronkelige weg van herstel. Door angst en chaos heen."

Deze woorden schrijft Maria in 2018, kort na haar diagnose. Ze blijft geloven in liefde, ook als haar lichaam haar in de steek laat. In 2019 overlijdt ze, en Nik blijft achter. Alleen met hun kinderen, en met de vraag hoe je verder leeft als alles verandert.

A New Kind of Wilderness

In de prijswinnende EO-documentaire A New Kind of Wilderness volgen we het gezin Payne in de jaren na Maria’s dood. Regisseur Silje Evensmo Jacobsen laat op ingetogen en indringende wijze zien hoe Nik probeert hun idealen vast te houden in een wereld die dwingt tot aanpassing. We zien hoe de kinderen voor het eerst naar school gaan, hoe technologie zijn intrede doet in een leven dat ooit volledig unplugged was, en hoe rouw verweven raakt met alledaagse keuzes. We zien hoe Ronja opgroeit, terwijl ze zich steeds meer afzet van het gezinsleven en uiteindelijk besluit om te verhuizen om een opleiding tot verloskundige te volgen in Bodø. 

De film is rauw, teder en verrassend hoopvol. Tussen de regels door hoor je nog altijd Maria’s stem — in oude geluidsfragmenten, in foto's, in herinneringen. Alsof ze zachtjes mee ademt in het verhaal.

“We wilden wild en vrij leven, vol liefde. En nu, nu zoeken we onze weg. Uur na uur. Dag na dag.”

Wat laat je los?

Een New Kind of Wilderness is meer dan een film over verlies. Het is een verhaal over liefde, over idealen, over het zoeken naar houvast als je kompas ineens ontbreekt. Hoe houd je vast aan wat ooit belangrijk was, als je wereld op z’n kop staat? Wat laat je los? En wat neem je mee?