Wilfred: Knuffel mee

Mijn eindeloos geliefde dochtertje is inmiddels bijna acht. Knuffels zijn in haar slaapkamer nog ruimschoots aanwezig. Ze heeft niet echt een favoriet, dat verschilt een beetje per periode. Soms mag zo’n knuffel even van de buitenlucht proeven, bijvoorbeeld als ‘ie mee mag de speeltuin in. Een paar jaar geleden ging een knuffeltje nog weleens mee in de schooltas, waarschijnlijk vanuit een zekere behoefte aan veiligheid, maar daar is dochterlief inmiddels zo’n beetje overheen gegroeid. Ik zeg bewust: zo’n beetje, want af en toe wordt ze verdrietig, moe of sacherijnig wakker en dan wil ze toch nog eens een knuffel mee naar school. Soms staan we het toe, soms niet. Consequent zijn is een belangrijke opvoedwaarde, ja, ik weet het. Maar soms moet je niet te rechtlijnig zijn in het leven, want als er iets niet rechtlijnig is, is dat het leven zelf.

We stapten op de fiets, dochterlief met haar knuffel/hond/knuffelhond stevig onder haar arm geklemd. Halverwege kwam het gesprek toch nog even op de knuffelhond in kwestie. Haar moeder had, enigszins bezwaard, toch voorzichtig laten weten dat dochterlief misschien niet meer helemaal de leeftijd had om met een knuffel naar school te gaan, en nu was dochterlief hier onzeker over. Wat zouden de mensen wel niet zeggen – je zou wensen dat je je kinderen kon behoeden voor deze niet-helpende gedachte, maar vroeg of laat moeten we er allemaal aan geloven.

Na kort overleg kwam ik met een briljante ingeving. ‘Wat nu als ik de knuffel meeneem naar kantoor? Dan kan ‘ie een dagje op kantoor kijken, en jij hebt nu toch nog een tijdje kunnen knuffelen. Is dat een goed idee?’ Haar knuffelhond op kantoor – ze fleurde al op bij het idee. ‘Geef je hem wel te eten dan?’, vroeg ze nog bij het afstappen. ‘Tuurlijk’, beloofde ik. ‘Ik zal goed voor ‘m zorgen’.

Ik fietste door naar kantoor, knuffelhond in de fietstas, z’n koppie piepte er net bovenuit. Op de route van het fietsenhok naar mij kantoorhok hield ik het beestje onder m’n arm, toch enigszins uit het zicht onttrokken, want waarom zou je als volwassen vent een knuffelhond meenemen naar kantoor? Die vraag stelde mijn kantoorgenoot ook, toen ik terugkwam van het toilet en zij net achter haar bureau had plaatsgenomen. ‘Ik moet het toch even vragen: waarom ligt er een knuffel op je bureau?’ Ik gaf aan dat ik sacherijnig uit bed was gestapt en me in het gezelschap van deze hond een stuk veiliger voelde. Ze geloofde me niet, maar moest wel lachen en dat is ook wat waard in een wereld waar het lachen je spontaan zou vergaan als je kijkt naar de geopolitieke ontwikkelingen her en der, oorlogen, Trump, Poetin en hongersnood.

Tekst gaat hieronder verder.

• Wilfred: ‘Mensen met een jaloersmakend gazon: hoe doen jullie dat?’

  Wilfred: ‘Mensen met een jaloersmakend gazon: hoe doen jullie dat?’

Dat zou trouwens toch geweldig zijn, als wij als volwassenen op slechte dagen gewoon een knuffel zouden meenemen naar het werk? Dat je een ochtendmeeting hebt en de afdelingsmanager zegt: ‘Goeiemorgen, mensen, welkom. Voordat we beginnen: Wilfred, ik zie dat jij je pluche panda weer hebt meegenomen. Wil je er iets over kwijt? Slecht geslapen?’

Of: ‘Marit, fijn dat Ankie het aapje er weer bij is vandaag. Heeft je man je scheidingsvoorstel inmiddels al geaccepteerd?’

Overigens bleek het erg lastig om de knuffelhond van m’n dochtertje te eten te geven. Hij lag de hele dag te slapen.