Willeke werd bekeerd 'Nieuwsgierigheid groeide tot een verlangen'

Willeke (38): “Ik dacht: nu is het allemaal voorbij. Als ik mijn zoon moet verliezen, hoe kan ik dan nog moeder zijn? Iemands vrouw? Ik besefte opeens dat ik nog maar Eén Iemand om hulp kon vragen, ook al kende ik Hem niet. Ik zei: ‘God, als U echt bestaat, dan spijt het me dat ik nu pas kom. Maar ik kan dit niet. Help me, alstublieft!”

Bidden uit het niets

“Ik had helemaal niets met het geloof, kende God en de Bijbel niet, maar ik was gelukkig. Getrouwd met een lieve man, twee geweldige kindjes, een leuke baan, lieve vrienden – wat heb je verder nog nodig? Het leven was voor mijn gevoel heel maakbaar. Wel zocht ik altijd naar een nog betere baan, een nog beter huwelijk, nog leukere spullen.
Twee jaar geleden kwam daar plotseling verandering in. Onze zoon Owen moest toen hij vijf maanden oud was geopereerd worden aan een schedelafwijking. Normaliter een routineklus van twee uur, maar nu duurde het zesenhalf uur. Uit het niets begon ik te bidden. Help mij, breng Owen bij mij terug! Daarna ging ik zitten in de stoel en ik keek door die kamer en voelde een totale rust, mijn tranen waren op en ik kon weer helder nadenken.  

Het is uiteindelijk goed gekomen. Owen kwam na zesenhalf uur uit de operatie, het was heel moeilijk verlopen. Op dat moment leerde ik dat het leven helemaal niet maakbaar is.”

Kinderclub Dabar

“Hoewel mijn interesse in het geloof gewekt was, bleef het op afstand. Totdat ik tijdens een zomervakantie met mijn dochter de kinderclub van Dabar bezocht, animatiewerk op de camping met een christelijke missie. Mijn dochter vond het geweldig. Na enkele dagen dacht ik: die teamleden hebben iets wat ik niet heb, ze stralen rust en blijdschap uit, alsof ze licht geven, net als die paar christelijke vrienden van mij. Langzamerhand raakte ik onder de indruk en probeerde ik de kinderclub zo vaak mogelijk te bezoeken.

Een jaar later was het Dabar-team weer op de camping. Dit wordt mijn zomer, dacht ik, nu ga ik ontdekken of het geloof écht iets voor mij is. Ik kon al mijn vragen stellen, ik kreeg een Bijbel en de tip om De Basis in Apeldoorn te bezoeken.
Inmiddels huil ik driekwart van elke kerkdienst die ik daar bijwoon. Alsof er een geheime wereld voor me geopend is. Na mijn eerste gebed in het ziekenhuis kostte het me een jaar om God te zoeken en toe te laten. Nieuwsgierigheid groeide tot een verlangen. Nu ben ik gedoopt en weet ik: ik ben thuisgekomen.

Ik wil graag zeggen: wees niet bang voor God. Ik ken Hem als Iemand Die je helpt als een liefdevolle Vader, Die je stuurt, Die het goed met je voorheeft én met Wie je kunt lachen. Hij is nooit ver weg. Ik hoefde me maar om te draaien en daar stond de Heer, met uitgestoken hand.”

Lees ook: Linda was paragnost, maar bekeerde zich tot het christendom

Het hele artikel is terug te vinden in Eva 6. Hier vertellen Tjetien Miedema en Ronald Koops ook hun persoonlijke bekeringsverhaal.

Tekst: Wilfred Hermans
Fotografie: Nienke van Denderen
Visagie, Styling en Productie: Joselien Hoogendam
Met dank aan Landgoed Vollenhoven en PULL OF POLO in Bodegraven