Marry Versluis

Marry is zelf ziek, maar staat altijd voor haar patiënten klaar

Waarom Marry genomineerd is? Zelf weet ze het eigenlijk niet. “Ik ben gewoon verpleegkundige, ik doe mijn werk met plezier, liefde en veel enthousiasme, maar ik heb niets bijzonders gedaan. Wel voel ik mij heel vereerd, alleen de nominatie vind ik al heel mooi.”

Al op haar achttiende begon Marry in de zorg. “Ik wilde gewoon wat doen. De zorg paste zo goed bij mij, dat ik nooit meer getwijfeld heb om eruit te gaan.” Marry deed wijkzorg, kraamzorg en volgde verschillende opleidingen in het ziekenhuis. Toen ze zelf ziek werd, kreeg de zorg nog meer betekenis voor de altijd positieve verpleegkundige.

‘Ik heb altijd zin in de dag’

Slokdarmkanker

“Eind november 2020 kreeg ik de diagnose slokdarmkanker, in hetzelfde jaar dat ik ook mijn oncologieopleiding had afgerond. Een jaar geleden hoorde ik dat ondanks de eerdere succesvolle behandelingen mijn kanker was uitgezaaid en ik niet meer beter kan worden. Ik heb gekozen voor een levensverlengende behandeling en op de dagen dat ik mij goed voel, ga ik werken. Dat geeft mij veel rust. Als ik een kuur gehad heb, blijf ik een week thuis. Maar ik vind het werk ook fijn, ik wil nog geen afscheid nemen van mijn werk.”

Haar ziekte helpt Marry ook om het verschil te maken voor de patiënten die ze helpt. “Ik zie nu veel van de andere kant, van wat je patiënten eigenlijk aandoet. Zij komen in een rollercoaster terecht. Ik had al veel diepe gesprekken met patiënten, nu heb ik die ook met collega’s. In het verleden vond ik het lastiger om de tijd te nemen voor patiënten, maar nu heb ik de rust om dat wel te doen. Het is fijn als mensen zich inleven in jou, er komt zoveel aan je bed. Soms vindt een patiënt het ook lastig om de juiste vragen te stellen, daar help ik dan bij. Als je geen inzicht hebt in hoe alles gaat in het ziekenhuis, is dat heel overweldigend. Daarom is ook het contact met de artsen heel belangrijk. Ik vind het prettig om samen na te denken, zodat je beleid kunt maken waar iedereen achter staat.”

Toekomst

“Voor de toekomst van de zorg hoop ik heel erg dat we de verpleeghuizen open kunnen houden en dat we meer collega’s krijgen. Ik vraag me af: hoe houden we mensen binnenboord? Door corona is er toch wel een uitstroom geweest. Ik kon destijds teren op mijn jarenlange ervaring, maar als je net van school komt is zo’n situatie best beangstigend. Hopelijk blijven er mensen komen, zodat we goede zorg kunnen blijven leveren!”