Anna doet een schokkende ontdekking als ze haar dochter welterusten wenst: 'Snij jij jezelf?'

Het was een kleine beweging geweest. Ze trok haar lange mouwen heel snel naar beneden toen ik haar welterusten kwam wensen. Het schoot door me heen dat het vreemd was dat ze lange mouwen droeg, dat ze die beweging maakte en dat ik haar al tijden niet in een shirtje had gezien.

Ze lag in haar hoogslaper, dus ik kon haar gezicht niet direct zien, maar haar stem klonk trillend: “Hoezo, waarom wil je dat weten. Nee...” Maar het klonk zo niet overtuigend, dat ik het nog maar eens zei. “Het is oké, ik ben niet boos op je als je dat doet. Je krijgt geen straf, ik wil er alleen wel graag met je over praten.” Een heel klein stemmetje gaf toe dat ze dat wel eens deed.

Google-sessie

Het enige wat ik nog kon doen was in die hoogslaper klimmen, hopend dat die niet zou instorten onder ons gewicht en haar een heel stevige knuffel geven. Ik fluisterde in haar oor dat ik het verdrietig vond dat ze zich blijkbaar zo rot voelde dat snijden een oplossing was. We kletsten nog even en ik ging de kamer uit, tijd om te slapen.

Terug op de bank volgde een fanatieke google-sessie. Wat moet je doen, wat moet je zeggen. Hoe ga je om met kinderen die zoiets doen. Toen zonk het goed in, ik wist het niet meer als ouder. Ze zonk weg, mijn uitgestoken hand had geen kracht. Ik voelde me machteloos.

De beste verhalen voor ouders van pubers lees je in Pubergedoe!

Het nieuwste magazine van de EO

De beste verhalen voor ouders van pubers lees je in Pubergedoe!

Pubergedoe is een magazine voor puberouders die af en toe met de handen in het haar zitten. Bestel 'm nu!

Ze sprak erover met haar psycholoog, maar blijkbaar liep de spanning toch weer hoog op, want een paar weken later stond ze opeens ‘s avonds om 9 uur voor de deur. Achter haar twee politiemannen. Ze vroegen of ze ook binnen mochten komen.

Met een dochter zo groot als mezelf in mijn armen, maar eigenlijk zo klein als de dag dat ze geboren werd, knikte ik. Ze vertelden hoe ze haar van een brug geplukt hadden. En mijn hart zonk tot onder mijn voeten, een beetje gebroken wel.

Nadat politie en crisisdienst vertrokken, dochterlief in bed lag (en haar welterusten wensen bizar voelde), vond ik het wel tijd voor een groot glas whisky.

Wat.was.dit.

Zo zat ik alweer op de bank zonder puf voor een google-sessie, tot het midden in de nacht was en ik, zoals elke avond, eventjes om het hoekje van de kamers van mijn slapende kinderen keek en slikte. Het had er net zo goed eentje minder kunnen zijn besefte ik.

Je kunt toch niks. Dus wat moet je? Gewoon maar doorgaan.

Maar de volgende ochtend ging het leven gewoon door, raapte ik mijn hart op en hup, iedereen naar school. Brood smeren. Tas pakken. En koffie voor mij, want mijn meetings en werk gingen ook door.

En zo zat ik met een nieuwe klant afspraken te maken, terwijl het slaaptekort en de gedachten aan mijn ongelukkig kind mij niet loslieten. Ik zei niks, want tja, professional hè. En je kunt toch niks. Dus wat moet je? Gewoon maar doorgaan. Uiteindelijk nam ik wel een paar dagen vrij, om te voelen, te verwerken en uit te zoeken hoe nu verder.

Inmiddels zijn we maanden verder, weten we dat het geen suïcidepoging was, maar dat ze een black-out had (niet minder eng) en is de zorg geïntensiveerd. Nog steeds denk ik aan haar in mijn armen, als klein en toch zo groot mensje en hoop ik dat ze nog eventjes blijft vasthouden.

Lees ook de blog van Saar: 'Daar stonden mijn dochter en haar vriend, samen in het douchehokje'