Familie Adema in ‘Waar doen ze het van?’: ‘Het was altijd al mijn doel om miljonair te worden’

Anders dan de dure sportauto’s voor zijn deur doen vermoeden, groeide Wesley niet op in een rijk gezin. “Mijn ouders waren beiden fulltime in loondienst, en wisten goed hoe zij moesten sparen. We hadden het niet heel breed, maar waren ook niet arm. Als ik nieuwe schoenen wilde dan kreeg ik die, alleen dan wel van goedkopere merken.” Die zuinige instelling heeft hij meegenomen. “Ik ben best zuinig ingesteld, al lijkt dat totaal niet zo door wat ik maandelijks uitgeef. Daardoor heb ik vermogen kunnen opbouwen. Dat was altijd al mijn plan, ik wilde voor mijn dertigste miljonair worden.”

Sparen zonder te bezuinigen, zo doe je dat!

Lees ook over:

Sparen zonder te bezuinigen, zo doe je dat!

Werken, werken, werken

Daarmee begon hij al jong. Vanaf zijn zeventiende werkte Wesley in de productiefabriek van zijn vader. “Toen ik op mijn negentiende uit huis moest, scheidden onze wegen voor een aantal maanden. Ondertussen had ik de hele fabriek al wel naar mijn hand gezet, dus na een paar maanden wilde mijn vader dat ik terugkwam. Ik had mij voorgenomen om nooit meer voor een baas te werken, dus ik zette mijn eigen bedrijf op en werkte voor hem via een winstverdeling. Daaruit haalde ik tweeduizend euro netto per maand, daar word je niet rijk van.”

Daarnaast pakte hij alle klussen aan die hij kon vinden. “Het was stomweg keihard werken, bij wijze van spreken voor tientjes per uur. Maar als je dan honderd uur per week werkt, is dat alsnog duizend euro. Dat ik discipline had en veel uren maakte, was mijn kracht. Als ik daaraan terugdenk was het prachtig, ik was zó gemotiveerd en gedreven. Iedere dag stond ik om zes uur op, ging ik aan het werk, kwam ik ‘s avonds even thuis om te eten en ging ik weer naar de zaak.”

Al had ik stront moeten opruimen op straat had ik het gedaan

Ongeveer 75 uur per week was Wesley aan het werk. “Ik had een aantal huizen gekocht met hypotheken en verhuurde daar kamers. In de weekenden nam ik een vrachtwagen van de zaak mee en deed ik verhuisklussen. Daarnaast deed ik modellenwerk, waardoor mijn kleren gratis waren. Alles wat mij werd aangeboden pakte ik aan. Het ging puur om het geld. Al had ik stront moeten opruimen op straat, als ik er duizend euro per dag voor zou krijgen had ik het gedaan.”

Als 23-jarige had hij een miljoen aan hypotheekschulden bij de bank. “Ik verdiende 120.000 euro per jaar aan huurinkomsten. De helft daarvan gaf ik uit aan hypotheekkosten, de andere helft was mijn winst. Ik had toen een maand op mijn nest kunnen gaan liggen, maar dat deed ik niet. Ik leefde zuinig en zette mijn geld goed weg. Mijn spaardoelen zette ik steeds hoger.”

Burn-out

Al dat werken ging Wesley niet in de koude kleren zitten. “Op een gegeven moment raakte ik een beetje overwerkt. Ik had burn-out-achtige klachten en als ondernemer kan dat niet. Daar heb je helemaal geen tijd voor. Het is weleens gebeurd dat ik zó overwerkt raakte dat ik rondjes reed in mijn auto en niet meer kon bedenken wat ik wilde doen. Ik kreeg niets uit mijn handen. Toen maakte ik een lijst met twee of drie dingen per dag die ik moest doen, en daarna was ik klaar voor die dag. Zo kwam ik er snel weer uit, na een week dacht ik: het was niet zo heftig.”

Ik mag best in een week 10.000 euro uitgeven als ik dat leuk vind

Zoveel mogelijk geld verdienen was vanaf het begin zijn doel. Wesley spaarde zoveel mogelijk geld op om dat weer te kunnen investeren in nieuwe huizen. Pas sinds een aantal jaar geeft hij makkelijker grote bedragen uit. “Daar moest ik mijzelf echt toe dwingen. Ik dacht: ja Wes, waar werk je voor als je er niet van geniet? Ik mag best in een week 10.000 euro uitgeven als ik dat leuk vind.”

Opvoeding

Desondanks geeft Wesley de zuinige instelling waarmee hij opgroeide graag mee aan zijn twee zonen. “Kinderen vragen om een hoop natuurlijk, en bij mij is het eerste antwoord altijd ‘nee’. Dan gaan we kijken naar hoe ze het wel kunnen krijgen, daar moeten ze voor werken. Door het zwembad schoon te maken of te vegen kunnen ze een paar euro verdienen. Zo probeer ik ze bij te brengen dat ze hard moeten werken voor wat ze willen bereiken en het niet met een zilveren lepel aangereikt krijgen.”

Over zijn deelname aan Waar doen ze het van? moest hij wel even nadenken. “Je geeft inzicht in al je geldzaken, ik dacht: shit, moet ik dit wel doen? Maar er ligt een taboe op, en dat is eigenlijk te belachelijk voor woorden. In Nederland is de mentaliteit dat je vooral normaal moet doen. Wat is normaal, moet ik dan een Opel gaan rijden terwijl sportauto’s mijn hobby zijn? Als je ergens hard voor hebt gewerkt mag je dat geld ook uitgeven. Daarom vond ik het goed om mee te doen en open kaart te spelen.”

Geen doel is onbereikbaar, dat de boodschap die Wesley wil uitdragen via zijn Instagram en door dit programma. “Ik hoop dat ik mensen door dit programma kan meegeven dat iedereen door keihard te werken en zijn geld goed te beheren alles kan bereiken.”

Beeld: Willem Jan de Bruin